Por fortuna, os seres humanos nunca despoxaremos as palabras do seu valor emocional. A capacidade de falar co corazón e entendernos distáncianos doutros seres vivos, e sobre todo das máquinas, que agardemos nunca cheguen a substituírnos de todo.
Marica, puta… son palabras que máis aló da súa semántica de dicionario, figuran no noso sistema de valores como agresivos torpedos de ocasión. O seu uso determina un pouco a calidade do mundo sensible no que se desenvolven as persoas que viven ou aspiran a vivir lonxe do canon machirulo estándar (desculpade pero iso da «sociedade heteropatriarcal» como que me parece algo épico).
Na actualidade, e a certos niveis, esas sórdidas situacións case perderon o seu valor e lévannos a un espeso setentismo, a ese rollete franquista de señora encopetada para a misa e marido de faria e fútbol, estereotipos entre os que moitos nos educamos.
O garda civil sensible e cariñoso, a nai independente e dona da súa vida, o neno que ve natural o bico dos seus tíos varóns, o pai solteiro dunha familia multirracial, as miradas indiferentes ante unha parella de mulleres que se acariñan ou a nai do seu fillo que naceu con vulva están a crear un universo simbólico baixo o que vivir docemente os días e as noites que hai 50 anos case ninguén soñaba.
Son aínda moitos os estudantes que conviven coa herdanza desa linguaxe de carrusel deportivo en tardes de tedio
Eu lembro historias contadas por meu pai e a miña avoa, de cando a guerra en Ortigueira, nas que os fascistas levaran a todos os maricóns da contorna para as cadeas, aínda que o cura, alcumado «O terrible»”, enfrontárase aos falanxistas locais queimando as súas listas e dicíndolles que antes de matar a un dos seus fegreses tiñan que matalo a el. Sempre historias de bos e malos segundo os canons de cada momento, impostos naquel caso polo rigor das baionetas franquistas, que chegaron a nós non demasiado deformados.
Historias de antes e de hoxe que nos axudan a ver todo o que mudamos, e que a moitos nos trasladan a mundos de nubes de cores e pasadizos de algodón nos que levarmos unha vida feliz.
Certo, mudamos. Pero o camiño non rematou. Queda despoxarnos desta escura sombra que nos conduce a unha certa paranoia. Quen máis quen menos, sabemos que sen estar presentes, somos o putón, a melindrosa, a estreita, o rariño, o maricón ou o tolleito. Todo o que escape ao simbolismo dominante é susceptible de engancharse a unha desas matrículas que poboan as marxes da linguaxe dominante.
Hai pouco aínda tiven que reprochar a un guapísimo amigo hetero e futboleiro de 24 anos que vise natural botarlle piropos a mozas da súa idade cando ían tres ou catro colegas pola rúa. Non é cousa de poñernos exquisitos ou puritanos, senón de trasladarnos á pel das mulleres a quen un descoñecido lles berra mentres camiñan, emitindo unha opinión que non lles foi pedida e que só pode ser cualificada de impertinencia, por moito que a todos e todas nos gusten as gabanzas.
Son aínda moitos os estudantes que conviven coa herdanza desa linguaxe de carrusel deportivo en tardes de tedio. Moitos mozos e mozas que forman o seu entendemento baixo esa costra transmitida pola tribo. Moitos os que a superan coa súa visión crítica, cos recursos que a vida lles ofrece para contribuír a un mundo máis harmónico. Pero tamén moitos os que caen nas trampas do conservadorismo, das escuras tradicións, das relixións dogmáticas, e pasan a ser absurdos usuarios deses conceptos como proxectís, enxuizadores, rudos, que só transmiten á alma tristura e opacidade.
Poñámonos optimistas. Mentres escribía isto, chateaba co meu lindo Adrián, un tipo noviño, intelixente e perspicaz. Se alguén te chama maricón, que pensas? «Pobre», contestou lacónico. «Que magoa dá esa xente, porque xa lles temos gañado. E teñen que asumir que non imos volver a escondernos. Teñen que aguantarnos bicándonos e fodéndonos. E á vez viven infelices e con medo de que os seus fillos, ao relacionárense con nós, rematen igual de enfermos. Son xente anacrónica —sentencia— unha especie en plena extinción». «Hurra!», engado.