Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Había unha vez un rei vello… Había unha vez un rei e unha raíña…. Había unha vez o fillo dun rei… (Es war einmail ein alter König… Es war einmal ein König und eine Königin… Es war einmal ein Königssohn…). Moitos relatos dos Irmáns Grimm comezan así, narrando historias onde case sempre o monarca non sae ben parado. Hai moitos anos, cada Nadal, o meu pai regalábame libros de contos. Obsesioneime cos clásicos alemáns. Dalgún modo, coa súa crueldade e as súas tramas perturbadoras, os seus relatos facíanseme próximos e familiares. Nós tamén recolliamos framboesas e paseabamos por bosques máxicos nos que, con frecuencia, atopabámonos con bruxas disfrazadas de vellas, que constantemente nos facían preguntas.
Como naquelas narracións, eu tamén tiña tres irmáns aos que, a través das miñas lecturas, comecei a mirar con curiosidade, pensando se seguramente, como dicían as historias, sería o máis novo o que nos salvaría, o que atoparía o anel máxico ou, aínda ben, tería eu que rescatalos eu casándome cun príncipe, etc. Ademais, neste país tiñamos un rei. O noso monarca a min parecíaseme moito a un agricultor do pobo, que tiña vacas, coellos, galiñas, un campo de millo e un fillo co que xogabamos ao fútbol. Aquel agricultor como o rei emérito, tamén acabou sendo unha fraude. Resultou ser un ogro maltratador que a punto estivo de matar á súa muller. O rei de entón parecíame un monarca dos contos, soamente, cando saía vestido de militar, con algunha banda azulona ou vermella cruzándolle o peito cheo de medallas. Se non levaba uniforme era só o labrador, o marido de Manola, un xigantón con cara de pánfilo, mans de pelotari e cerebro de chicle.
Décadas antes de descobrir as malleiras que se sucedían en casa do noso amigo, os nenos intuïamos que aquel mangallón non era trigo limpo. O noso compañeiro de xogos ás veces chegaba chorando porque o seu pai mazárao a puñadas. Con todo, non foi ata hai moi pouco, cando por fin o canalla morreu, que confirmei o que realmente pasaba tras as portas da súa casa. Durante anos moeu á súa esposa. O homazo pegáballe á súa muller, aos seus fillos, aos seus animais; a toda a familia. O meu pai contoume que unha vez, ofreceuse a arrearle un escopetazo ao meu can. Ringo, era un setter inglés, juguetón e completamente inútil para ser can de garda ou para dedicalo á caza, nun fogar onde só cazabamos moscas. O can non servía para nada máis que para sacarlles risas aos nenos e segundo o abusón, o mellor era matalo. O meu pai agradeceulle o seu interese, pero rexeitou a súa oferta de boas maneiras. Uns anos despois o meu canciño morreu envelenado.
Agora paréceme que o matón abusador non só era fisicamente idéntico ao emérito Juan Carlos, senón que efectivamente si foi un rei de verdade, un de conto, deses seres engreídos e caprichosos, que non dubidan en arruinar a quen faga falta para lograr o seu obxectivo. Hai uns días lendo que un grupo de altos cargos militares se regocijan coa idea de fusilar a media España, pensei que como mínimo, Felipe VI amoestaríaos. Con todo, cando escribo isto, pasaron varios días e estes señores de uniforme aos que lles gustaría lincharnos a balazos, seguen tan campantes, cobrando un salario de xubilados proporcionado polo Ministerio de Defensa. É máis, ata lle escribiron unha carta ao rei denunciando, segundo eles, o estado de emerxencia e caos que se vive en España. A misiva e os comentarios sobre fusilamentos (porque lles parecerá que non servimos para nada), serían un escándalo en calquera democracia, pero parece que aquí estamos curtidos.
Con todo, o que me resulta un ESCÁNDALO con maiúsculas, é que o rei non dixese nin mu. Cando os cataláns fixeron un referendo, ou sexa, saíron a votar, a súa alteza Felipe VI estivo a piques de soltarlles aos galgos casteláns. Con todo, cando ex altos cargos militares entretéñense divagando sobre asasinar á metade da cidadanía, o rei fai mutis polo foro. Canto máis o penso, máis segura estou de que este reino absurdo e imposto segue sendo unha aldea dos Irmáns Grimm. Un burgo disparatado na que a súa alteza, Rey dos Desatinos, compórtase moi no seu papel, como un rei cliché. O que supoño que será normal porque un rei demócrata é un paradoxo ou polo menos un oxímoron. Como se vai a comportar un rei? Pois como o puto amo! Pero por se no villorrio nos faltasen bribóns, saíu por aí outro personaxe clásico: un xuíz que, (pardiez!), criminaliza a blasfemia. Así que continúen lendo atentamente, porque calquera día volveremos á tradición torquemadesca de queimar bruxas (que xa quixeran os Grimm). A única dúbida que me queda é que se polo Nadal, o monarca regalará contos de reyezuelos á súa filla Leonor.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
