Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Un dos fillos do realizador Valerio Lazarov conta que, de neno, cando remataba a primeira visita á casa dalgún amigo, preguntaba sempre: «E onde tedes a sala de edición?». Con cinco anos, Sergio cría que, o mesmo que había unha cociña e un baño, todas as casas terían, como tiña a súa, un cuarto para editar. De feito, na vivenda familiar era a peza máis importante: de alí saían os programas musicais da televisión dos 70, aqueles zooms en branco e negro cos que ceabamos a maioría dos españois. Sergio, que atopou nesa habitación máxica a súa vocación, herdou do pai o talento Lazarov para ver o mundo e crear fantasías a través dun cristal.
Hai casas, como a dos Lazarov, deseñadas arredor da sala de edición, e outras que, unha vez que un director coloca as cámaras na súa fachada, convértense en obxecto de cobiza para o cinema. Ou nas vivir que resulta desesperante.
Na casa de Albuquerque onde se rodou Breaking Bad (2008) choven pizzas desde que aos fans lles deu por facer o seu particular remake da famosa escena na que Walter White, logo dunha rifa coa súa muller, arrebola unha pizza ao tellado. A propietaria da vivenda na vida real, Frances Padilla, botou meses sentindo caer diante da porta, cando non no seu sombreiro, anacos de xamón empapados en salsa de tomate. Era tal a tolería que ata o creador da serie, Vince Gilligan, saíu a defender a muller que vestía «moda italiana» por culpa da ficción. A pobre señora, farta, levantou un muro para poñer o seu tellado a salvo dos frikis.
A casa dos Padilla non é a única onde se volveu incómodo vivir. O 66 de Perry Street, en Nova York, pasou do glamour ao inferno cando só se emitira unha tempada de Sexo en Nueva York (1998). Os verdadeiros inquilinos do apartamento de Carrie Bradshaw teñen que aturar os fociños dos turistas pegados aos cristais das súas fiestras. Mentres, Sarah Jessica Parker reside na mesma mazá, a escasos setecentos metros, pero a salvo do acoso dos seguidores da serie. Cansos, os veciños colgaron na entrada do edificio unha cadea cun cartel de «Non pasar»: a primeira en saltala foi a Parker, para facer promoción da súa liña de zapatos na escaleira; e sen permiso do propietario, o que encabronou a todo o edificio. Eses chanzos, pisados con garbo polos tacóns de Manolo Blahnik, esnafraron os da actriz.
Expediente Warren: The Conjuring (2013) e Expediente Warren: El caso Enfield (2016), de James Wan, trasladaron a maldición de dúas casas reais -unha granxa de Rhode Island e un inmoble do norte de Londres- ao set de rodaxe. As películas contan a historia de Ed e Lorrain Warren, un matrimonio de cazadores de fantasmas famoso por investigar casos paranormais. Os actuais donos da vivenda onde transcorre Expediente Warren: The Conjuring, alleos á presenza dos espíritos vingativos que conviviron coa familia Perron nos anos 70, demandaron á produtora, a Warner Bross, á que facían responsable da invasión da súa finca por mandas de fans. A parella -que nunca sufriu embruxo algún desde que se fixo coa propiedade nos 80- alegou ameazas violentas e pánico desde a estrea do filme.
Expediente Warren: El caso Enfield baséase nas experiencias parapsicolóxicas padecidas por Peggy Hodgson e os seus catro fillos no 284 de Green Street. As lendas sobre o acontecido no estudio de rodaxe superan a xa fascinante e terrorífica historia real: mobles que voan, voces, golpes e todo tipo de fenómenos paranormais. Patrick Wilson e Vera Farmiga, os actores que interpretan a Ed e Lorrain Warren, aseguran que viron voar obxectos, sen explicación racional. Ante tanto poltergeist, a Warner decidiu matar o demo e mandou chamar un crego para que bendicise o set.
O ático no que vivín hai anos en Vigo foi campamento base para a rodaxe de La matanza caníbal de los garrulos lisérgicos (1993), do amigo Antonio Blanco. Alí pasamos noites reinventando secuencias, apañando attrezzo e preparando litros de sangue. Doeume deixar aquel piso invadido polo gore, sobre todo porque alí sucederon tantas cousas para que Toñito conseguise rematar a súa película. Non sei se será suxestión, pero se cadra mudarse non foi mala idea.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán