Érase unha vez, nun mundo coma o noso, os cidadáns dun país elixiron un presidente que lles prometeu arranxar a súa economía e axudarlles a que puidesen permitirse ovos de novo. Apoiábano cidadáns de todos os contextos económicos, e era especialmente popular entre os máis ricos, que estaban convencidos de que un próspero futuro de reducidos impostos asomaba no seu horizonte.

O que ningún dos seus seguidores predixo, malia ser avisados por economistas de ambos bandos e políticos do seu propio partido, era que o home que declarou a bancarrota en seis dos seus negocios non era o titán da economía que pretendía ser. Coma o lobo no conto de fadas, este presidente disfrazouse de algo que non era, con menos sutileza incluso que o animal co gorro e camisón da avoa, e convenceu a gran parte da poboación de que tiña un plan segredo, algunha xenialidade que faría que os ovos volvesen baixar de prezo. A idea era que se os demais estaban xogando ao xadrez en dúas dimensións, el xogaba en tres.

No que chamou «o día da liberación», este presidente anunciou unha serie de aranceis para as demais nacións do mundo. Nas súas palabras, eran «recíprocos», a pesar de incluír países coma Australia, cos que xa tiñan firmado un acordo de libre comercio, ou a illa de Heard, no Polo Sur, onde os únicos residentes permanentes son os pingüíns. Están baseados, segundo o presidente, nunha aproximación dos aranceis que os demais países lle impoñen ao seu, cifra calculada segundo varios xornalistas a base de restarlle ás importacións as exportacións, e dividir o resultado entre as importacións. Sobra dicir que esta fórmula non ten nada que ver cos aranceis que as demais nacións lle impoñen e, porén,  non me sorprenden este tipo de falcatruadas do home que foi ao seu debate presidencial cuns «conceptos dun plan» para a economía.

Esta nova medida sacudiu o mundo enteiro e causou unha caída na bolsa peor ca a da moza de Spiderman. Por primeira vez en séculos, a China, Corea e Xapón puxéronse de acordo, e a Unión Europea aprobou aranceis dun 25% en certos produtos dos Estados Unidos, especialmente aqueles producidos nos estados vermellos, os republicanos que votaron a Trump.

Ante esta resposta por parte dos seus socios máis relevantes no comercio internacional, incluso o aliado máis infame de Trump (si, o do saúdo nazi), renegou del e declarouse a favor dun acordo de libre comercio entre os Estados Unidos e a Unión Europea. Co mercado en caída libre e perdendo máis millóns dos que xa está perdendo pola escasa popularidade da súa empresa nestes días, nin sequera Musk pode xustificar as accións do seu querido amigo. Millóns de americanos perderon as súas pensións, investimentos e demais. Os defensores do presidente que usaban a economía coma escusa quedaron co cu destapado.

Así pois, tras días insistindo en que os aranceis estaban gravados en pedra e que non había Deus que os sacara, o lobo da nosa historia declarou unha pausa de 90 días nalgúns dos aranceis para todos os países, menos para a China, para quen subiron ao 125%. Decidiu centrarse nun único inimigo ao decatarse de que o resto do mundo non vai quedar sentado mentres lles crava os aranceis? Ou era este o seu obxectivo? Empezar cunha proposta excesiva para que todos respiremos tranquilos cando recúa e revela o que, por comparación, semella ser un plan menos extremo. Era iso o que pretendía?

É difícil apostar por calquera das opcións, sobre todo porque ultimamente todo o que sae da Casa Branca parece que foi planeado xirando unha ruleta ou lanzando dardos cos ollos pechados. Os aranceis resultan case aleatorios, sen sentido máis alá dun sentimento nacionalista e de vinganza, como no caso da China ou Vietnam (que recibiu un 46%). Ou, recordemos unha vez máis, porque é verdadeiramente ridículo, o 10% de impostos aos pingüíns das illas Heard e McDonald, que aparecen listadas á parte de Australia a pesar de ser un dos seus territorios externos e non ter habitantes humanos. Foi por paspán ou porque non pensara desde o principio aplicar estes aranceis, senón acostumarnos a todos á tarifa plana da súa primeira proposta?

Así pois, como no conto, aquel que se fía do lobo acaba devorado, e este espécime en particular ten a economía mundial nas súas fauces. Se ben de momento está afrouxando a mandíbula, sempre pode decidir morder.