Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
A nena Leonor é unha personaxe da miña novela, Secretos. Non vou facer autobombo falando desa rapaza en particular porque ademais, desde a primeira frase do libro, sábese que a pobre non ten futuro; máis ben quero reflexionar sobre a nena real. Mentres que para min a nena Leonor é unha personaxe desafortunada, que me xerou moitas páxinas e satisfaccións, para o resto do país é unha nena real, (e tanto) que aínda sendo tan nova crea tanta polémica como a sentenza a ese rapeiro Hasel, que non canta máis que verdades.
Para os realistas españois, a nena Leonor é unha cuestión de Estado, unha marabilla, unha nena prodixio que medrará e dará máis reis, perpetuando unha estirpe que aproveitou a súa posición e viviu do conto durante séculos. Para os españois republicanos, a nena Leonor representa a monarquía, unha institución máis obsoleta e absurda que a Sección Femenina franquista. Non obstante, o que me chama a atención nesta discordia é que a ninguén lle importa nada a felicidade desta rapaza. Os desexos e os soños que pode ter a infanta Leonor son iguais a todo o planeta, incluída a súa propia familia, e isto paréceme o máis escandaloso, tráxico e lamentable da monarquía. Usa a vida e os desexos dun neno para perpetuar o seu apelido e seguir aferrándose a un trono de fadas. Como poden crer os seus pais que, sen darlle a liberdade de escoller o que quere facer co seu futuro e coa súa vida, poden conseguir o benestar da súa filla?
O público republicano parece moi indignado de que a nena vaia estudar a Gales. O que me desconcerta é que os dereitos individuais da nena Leonor, como ser humano, son completamente irrelevantes. A infanta Leonor é a única rapaza de España que ten prohibido decidir que quere facer coa súa vida. Ela pode estudar nos mellores colexios e universidades do planeta, pero ao final o seu destino xa está decidido. Dende que naceu o seu futuro está escrito, terá que ser princesa e logo raíña. E ollo, non só raiña, terá que ter un fillo, queira telo ou non. Non terá autoridade sobre o seu corpo nin a súa orientación sexual. Terá que ser heterosexual, tanto se o é coma se non. Co meu máximo respecto a esta familia, paréceme que esta rapaza é escrava da institución monárquica. Outro manequín que os Borbóns levan xeracións empregando.
Unha cousa é que unha familia de tolos crea que tendo un apelido con dous bes poida vivir sen levantar un dedo desde o tempo do absolutismo, e outra que para aplicar este entroido empregan a unha rapaza desde o día en que nace. Vivimos na Idade Media ou en Arabia Saudita? Será que no noso país os nenos non teñen dereitos? A monarquía non é só unha institución sen sentido e con ánimo de lucro, é un dos quistes máis prexudiciais e egoístas que herdamos do antigo réxime. As familias reais son inmunes aos desexos individuais dos seus fillos.
Quen pode crer que o rei Felipe VI xa quería ser rei desde que levaba cueiros? E non só iso, senón que coa súa primoxénita sucede o mesmo. O lavado de cerebro ao que debeu ser sometida esta rapaza desde a súa primeira infancia debería ser ilegal. Paréceme que a situación da nena Leonor é un claro caso de maltrato infantil. Se a manipulación psicolóxica dun neno, facéndolle crer que é tan especial que o único ao que pode aspirar na súa vida é ser raíña, que o único que pode facer é casar e, por obrigación, dar a luz a un neno, (que tamén se converterá en escravo do nome da familia), non se trata de abuso, explotación infantil e privación de liberdade individual, polo que non entendo nada. E se a nena Leonor é lesbiana? E se non se sente cómoda no sexo co que naceu? E se é trans ou queer? E se quere ser futbolista, escritora, percebeira, cantante ou o que realmente quere é cruzar o mundo navegando ou montar unha granxa en África, ser xornalista como a súa nai, ou deixar todo e casar cun actor mulato e ir vivir a Canadá? E se o máis decente que podían facer os seus pais é preguntarlle á nena Leonor, á súa filla, que quere facer coa súa vida? E, por certo, un día calquera –non hai présa–, cando as súas honorables señorías defensoras da democracia teñan tempo, tamén poderían preguntarlle ao pobo español se queremos ou non ter monarquía. Todo no seu tempo, xa sabemos que as cousas de palacio… Mentres tanto, eu sigo facendo o meu, que consiste en inventar historias sobre as aventuras dos familiares da miña nena Leonor que, coma se fose a real, ninguén conseguiu salvar.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán