Cando menos o esperas, existe un lugar. Aparece por sorpresa. Ás veces é o mesmo no que vivimos. No lugar do que son, por exemplo, non acostuman a pasar demasiadas cousas. Cada moito tempo aparece na televisión por algo intrascendente. «Mira, eu son de aí», dígolle sinalando a pantalla a calquera que estea ao meu carón. Era de aí e non o sabía. Pasoume tamén con Padrón hais uns días grazas a un titular de La Voz de Galicia: «Kiko Rivera sobre su presunta infidelidad en Padrón: ‘Intentan hundirme’». Kiko Rivera decide parar nun hotel de Padrón a comer cousas picantes e Padrón aparece da nada. Así é como Padrón existe.

O suxerente do que non existe é que aínda está por inventar. Eu sería feliz, por exemplo, se existise unha cesta que gardase, lavase, secase e pranchase a roupa. Tamén me gustaría que alguén inventase bolsas de patacas silenciosas. Pero existir non é tan doado. O privilexio da existencia esixe un esforzo previo. Converter algo en real merece, ademais, estudos repousados, algo de anestesia epidural, un proceso reflexivo que non culmine no láser disc. Pensar.

Estas semanas descubrimos Teruel. As torres mudéxares, a capela dos amantes, a Praza do Torico, a súa gastronomía, todo iso que atopamos na Wikipedia ou vimos algunha vez en España Directo. «Mira, Teruel existe». O Teruel da Batalla de Teruel, claro. Na que Hemingway metera catro tiros e morreran decenas de miles de soldados, boa parte deles de frío. Din que en Teruel vai un frío intenso. Ao mellor esa foi a verdadeira traxedia dos amantes.

Tamén trataron de boicotear Galicia, pero como Galicia sobrevive eternamente boicoteada, o hashtag pasou desapercibido. Menos Núñez Feijóo que colleu o móbil para dicir que Néstor Rego non representa os galegos

Teruel existe como esas cousas que nunca existiron e das que nunca dependemos ata o de agora.  Pasamos de obviar a Teruel a ver como media España a boicotea e outra quere ir visitala en Semana Santa. As dúas Españas eternas. Todo por votar a formación dun goberno que nos puxese a funcionar e que –aí parecía que había quorum– ata o IBEX 35 reclamaba. Pero, aínda así, media España decidiu que Teruel existía para ser boicoteada. A dereita rupestre está desaforada ata tal punto que é quen de dinamitar o benestar dos seus propios votantes con tal de gañar a batalla. Porque entendo que en Teruel haberá quen vote a dereita. Mais dálle igual. Das amezas concretas ao representante do partido pasan a boicotear a unha provincia enteira con toda esa xente dentro, a granel, dá igual; metidos nunha cámara de gas desordenada por ser inimigos de España. De non existir a ser inimigos de España. Mobilizar para que se boicoteen, os seus produtos, o seu turismo, as súas empresas, os amantes, todo ese frío.

Tamén trataron de boicotear a Galicia. Porque Néstor Rego tamén existe. Pero como Galicia sobrevive eternamente boicoteada, o hashtag pasou desapercibido. «Un boicot a Galicia dende Madrid, en fin», pensamos. E, en nada, derretemos o trending topic.  Menos Núñez Feijóo que colleu o móbil para dicir que Néstor Rego non representa os galegos. Se usamos a mesma fórmula que el usa, entendo que quen representa aos galegos é Ana Oramas, de Coalición Canaria.

Xa existe un goberno e dá os primeiros pasos en formato reality show: filtrando aos poucos os nomes dos concursantes para ir xerando ansiedade na audiencia. Non me parece moi serio, pero entendo que existir tamén é arriscar e non vivir de costas como Suárez Illana. Se no mundo globalizado aínda existe un Rei, calquera pode sobrevivir boicoteado.

*Na foto da apertura, Ernest Hemingway disparando en Teruel. Da súa experiencia na guerra civil española xurdiu a novela Por quen dobran as campás.