Nada como dobrarse a limpar o retrete para que te cegue a realidade. Limpar as excrecións propias debería ser unha actividade obrigada de todos os cidadáns. Nos colexios, desde pequeniños, antes de aprender a rezar ou de entender que os nosos dereitos repousan nun documento chamado Constitución; ou que tamén hai un señor alto que leva coroa, que fai o que lle dá a gana e se chama Rei, e ao que estamos obrigados a saudar cunha reverencia ou un bica mans, deberíannos ensinar a limpar a cunca do retrete. Sei que hai xente que goza limpando e até limpan sobre limpo, pero eu non. Eu teño unha reacción case alérxica ao acto en si e como o detesto tanto, limpo a conciencia, con rabia. Logo gozo de vivir nun lugar hixiénico e ordenado, o mesmo que se debe gozar de ser  exmonarca ou exministro. Ultimamente, con todo, deime conta de que cando limpo discorro con gran claridade, coma se a lixivia me abrise o entendemento e arrombando fóra me esclarecera dentro. Hoxe,  por exemplo,  mentres me agachaba e fregaba con furia chans embaldosados, cerámicas e demais, veume á cabeza o Emérito e o seu camarilla de 70 asinantes, tal cal Alí Babá e os seus amigos. O tufo do Ajax sacudiume os miolos coma se me golpeasen cun cetro e deime conta de que con seguridade a maioría deses señores que asinaron ese manifesto de apoio ao Rei Emérito (outrora Juan Carlos I) non limparon un retrete en toda a súa vida. Todos eses exministros, conselleiros xerais, directores, máis exministros, directivos e membros dese Club de amigos das prebendas, que parecen estar por encima do ben e do mal, non teñen a menor idea do que é limpar a súa propia merda. Con todo, o curioso do asunto, pensei mentres fregaba a bañeira, é que cando se trata de limpar feces exmonárquicas ou exministeriais, non teñen problema en remangarse e afundirse até o pescozo. O círculo de poder hai que deixalo relucente como a aureola dun santo. Será como lle sucedía a unha nai que, incapaz de ver o mínimo fallo no seu fillo, dicía que as cagadas do seu bebé cheiraban fenomenal. Mentres pasaba a aspiradora por toda a casa, que é un lugar pequeno, como supoño que non será nin o cuartiño do ferro dun pazo dun xeque dos Emiratos Árabes, meditei que ás veces este país noso, no que non vivo desde hai máis de 25 anos, é o colmo da desvergoña e o disparate. Limpei o po dos poucos mobles do salón exhalando Meister Proper, imaxinando que pese ao crime e ao escándalo, o Emérito debe estar como sempre, dedicándose ao único que sabe facer, a vivir absolutamente como un Rei. Como un deses soberanos dos de entón, como son os monarcas dese país onde se mudou. Unha nación que ademais de carecer dun tratado de extradición con Suíza,  está gobernada por unha familia de faraóns, chalados do privilexio, onde os dereitos humanos sinxelamente non existen. Sentinme tan inspirada cos efluvios esterilizantes que até me puxen a limpar as teclas do computador, unha por unha e son moitas porque o teclado é alemán e o seu abecedario ten un par de letras máis que o noso, e mentres abrillantaba da ü á ö, pensei en Frau Corinna e distraínme tentando responder a unha pregunta que me rolda desde que lin sobre a existencia desa proclama indecente: todos eses señores directores e exministros (moitos socialistas e até un franquista) que apoian ao Emérito fuxitivo, que apoian exactamente? O seu dereito a fuxir do país despois de sacarlle ao seu posto de intocable todo o mollo que puido? Que presunción de inocencia apoian estes señores? As das comisións ilegais ou a creación dun armazón financeiro para esconder millóns obtidos como pago ao tráfico de influencias? Ou será que algúns asinantes apoian o seu propio dereito eterno a estar aforados? Cando por fin me lancei a polo retrete coa mente inflamada por vapores hipoclorosos, pensei: en que clase de réxime medieval algúns cidadáns dispoñen dese «ábrete, Sésamo!» de exencións e privilexios que son os foros parlamentarios, que lles permite andar no bico dos pés, en calcetíns de perlé, por encima da lei e a orde? E que me din das cartas de apoio ao exministro franquista Martín Villa asinadas por até catro expresidentes? A miña nai di que para limpar ben, hai que facelo mesmo onde non se ve. Mentres tento mover o armario do escaleirón para desempoarlle as costas, ocórreseme que os asinantes do manifesto e as misivas infames, entronizados e intoxicados de sinecuras, absterxentes e gases hilarantes, quizais andan rubricando e desinfectando meticulosamente outras fazañas inmundas do Emérito e do exministro, que nin sabemos que existen. E así, como Alí Babá e os seus colegas, un día por ti e outro por min.