Din os rumorosos que Alonso Quijano toleou de tanto ler novelas. Ás veces, un pensa que Arturo Pérez Reverte toleou de tanto escribilas. O real académico da lingua española é home de trato persoal afable, colega xornalista xeneroso, conversador de falar meditado e dicción sabia, máis irónico ca sarcástico, quizais mesmo moderado, un chisco arrogante sen achegar xamais aos excesos das tantas prima donnas literarias.

Mais a transformación é aterradora cando lle prestas unha pluma. Do Quixote a Garcilaso, Reverte de contado atrapalla a pluma coa espada, costume moi español, e en revistas e redes sociais esparexe sucia iracundia resentida, desprezo ao feminismo e á muller, homofobia de guedellas vizosas nas pelotas, cólera contra todo o político e os políticos en consonancia co fascismo iliberal hoxe de moda.

Bukowski semella un piadoso sochantre a rentes del. Prosa de Varón Dandy que cisca peste a gónada. Matonismo de baiuca metílica. Vulgaridade baixo a bandeira da libertade estética. Reverte arela ser un poeta maldito, un Quevedo perseguido e maldicente, un insubornable Alatriste de solto verbo, pero sáelle o borracho de mexadoiro de bar que blasfema por todo e por todos entre vasca e vasca. Sáelle Abascal, pero en maleducado.

Coñecendo un pouco a Reverte, a súa literatura, as súas vellas e magníficas crónicas bélicas como reporteiro do diario Pueblo, é doado discernir que un tipo así non improvisará a súa frase de presentación en redes. Ese autoepitafio prepóstumo co que referimos a nosa existencia á masa anónima de tuiteiros con fotos de gatiños e de esvásticas. O lema do afouto Reverte é: «Non teño ideoloxía, o que teño é biblioteca». Como dicir «eu non teño cultura, pero si máis libros ca ti», na neolingua dos equidistantes.

Reverte sempre foi máis cuantitativo que cualitativo, como cómpre a un bo escritor de best-sellers. Sorprendeu a súa designación coma académico da RAE no 2003 só por razóns cuantitativas. Corín Tellado tamén sería merecedora dunha cadeira na Academia se a elas se accedese rubindo por moreas de libros vendidos.

Cando nomearon a Arturo Pérez Reverte membro da Academia, houbo ventos de rebelión entre os escritores españois de novela negra. Sobre todo cando catro meses despois morreu Manuel Vázquez Montalbán no aeroporto de Bangkok. A Real Academia Española preferiu un escritor de misterio preocupado por unha rapaza burguesa que asiste a clases de esgrima cun psicópata, que a un escritor de novela negra que nos conta a transición desde os desclasados: Charo, Biscuter, Carvalho e Bromuro son historia, rúa, tempo, cheiro, amor e personaxes. As personaxes de Reverte son só personaxes. Asasinables distraccións. Literatura de parque temático onde nunca pasa nada real.

Reverte é literatura de misterio burguesa e Montalbán é literatura negra comunista. Ser Reverte é mellor negocio que ser Montalbán, pois non ser incómodo ao fascismo, como Reverte, proporciona moita sona e honores. Se os nosos xuíces están desbocados, os nosos académicos tamén queren sumarse ao aquelarre retrofacha que nos asolaga. Outro académico, Félix de Azúa, vai á mesma baiuca que Reverte para se inspirar: «Debería estar servindo nun posto de peixe», dixo da entón alcaldesa de Barcelona Ada Colau. Un non lle pide a un académico que non insulte, pero, cona!, que o faga con elegancia parnasiana.

Sen ideoloxía pero con biblioteca, Reverte escribiu hai anos un opúsculo dedicado ao golpe franquista e subseguinte matanza bélica. La guerra civil contada a los jóvenes presumía de ter tan pouca ideoloxía que era ideoloxía en estado puro: a dos vencedores. A que nos ensinaban os curas nos colexios franquistas: unha guerra sen culpables, ou onde son todos culpables, que vén a ser o mesmo. A participación de nazis e fascistas alemáns e italianos non lle parece ao historiador Reverte suficientemente ideolóxica. Ou quizais non se fala nada diso na súa biblioteca sen ideoloxía, que tamén é posible.