Na estación de autobuses de Santiago había dúas máquinas expendedoras e, polo menos, catro sinais de prohibido fumar; e mil veces vin fumar a xente na dársena mentres agardaban polo Castromil —logo Monbus— que os levase ao traballo, á casa, á persoa amada, ás boas ou malas noticias.

Na estación de autobuses de Santiago os estudantes mesturabámonos cos autóctonos con calada mestría, e case non parecían sucias as escaleiras o día despois de rematar os exames de xaneiro. Nos baños de abaixo florecían as pintadas, e lembro unha vez, quizais por 2018, que atufaba a queimado porque alguén prendera lume ao único rolo de papel hixiénico.

Cando eu a coñecín, na estación de autobuses había unha soa persoa ao cargo da limpeza de todo o complexo: un home maior e baixiño que, xa nos tempos de pandemia, levaba sempre o nariz por fóra da máscara sen disimulo nin desculpa. Por alí estaba sempre tamén ese ancián que pedía cartos e ao que case nunca se lle entendía cando falaba. Unha vez deille un euro, e logo xa nunca máis lle dei nada.

A estación, á parte, levaba alí dende o 71, e nela vías homes e mulleres maiores, de Sigüeiro, do Eixo, de Cacheiras, que coñecían de décadas o po das cadeiras e pasamáns. Moitos deles ían de traxe e as mulleres ­ —sempre tan rectas— remataban sentadas ao carón dos mozos da FP ataviados con camisetas da NBA e zapatóns hipertrofiados. Os traballadores non sempre eran agradables e os buses, ás veces, chegaban tarde; pero a case ninguén lle importaba porque a estación era, ante todo, un lugar sucio e salvaxe, case divertido: unha sorte de limbo ou purgatorio no que os minutos pasaban cun ritmo distinto ao da vida normal.

Nas próximas semanas ou meses á estación de autobuses de Santiago tocaralle a quenda de se facer cinsa. A Xunta ten plans de derrubala para dar paso á nova intermodal da rúa do Hórreo. E o tema deberíanos de dar certa mágoa porque a estación, en fin, era un anaco máis da cidade: case tan de Compostela como a costa de Rodas, o Modus Vivendi ou a Praza da Quintana. No po das súas varandas durmían as voces de todas as parellas que se despediron ao pé da plataforma, dos bohemios que fixeron o Camiño dende distantes terras, dos funcionarios, veciños e estudantes, e os seus milleiros de miserias e vitorias. Entre elas estaban tamén as miñas.