Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
É a única que permanece en silencio dende que o circo que rodeou o caso de Diana Quer volveu acender os focos en todas as súas pistas. Só sabemos dela que puido ser a seguinte se o día de Nadal O Chicle conseguise o que teoricamente pretendía: levala con el como levou a Diana. Dende o achado do corpo na xa famosa nave de Asados, a ningún dos secundarios deste drama lle faltou o seu minuto de gloria nos magazines da mañá (Off topic: de verdade, despois de escoitar a Oprah nos Globos de Ouro, alguén pode seguir pensando que Ana Rosa é a súa versión cañí? En serio…?). Porén, a ela non a vimos por ningures: non sabemos nada sobre ela agás que foi a súa denuncia a que precipitou os feitos e mesmo case bota por terra o «minucioso» traballo da Garda Civil.
«Non foi unha casualidade a que fixo avanzar a investigación; foi un obstáculo». Así de rotundo se amosou o coronel Jambrina na delegación do Goberno, naquel exercicio de autobombo con forma de rolda de prensa que rematou con todos os implicados no operativo repartindo apertas de satisfacción baixo o lema «ningunha policía do mundo o tería feito mellor». «A investigación é rigor, método e constancia e ten os seus tempos». O intento de agresión de Boiro «obríganos a saír do noso guión e é un problema, porque non estamos en condicións de presentar esa gama de datos ao xuíz de xeito ordenado».
Se seguimos o relato do coronel, esa tentativa parece directamente tirada dunha peli dos Coen. Despois dun primeiro achegamento e —cando semella que cada un vai seguir polo seu camiño—, O Chicle, «con esa axilidade mental que ten», advirte que ela se fixara na matrícula do seu coche e é entón cando «decide que non pode deixala marchar».
Deixemos a Jambrina que nolo conte: «Chega a introducila no maleteiro pero sálvase porque deixa unha perna fóra. Como O Chicle está de baixa laboral porque foi operado do ombreiro dereito, está baixando a tapa pero —porque está limitado o movemento do brazo— non consegue que meta a perna; cando a mete, ela dobra os xeonllos e tampouco consegue pechar a tapa. Nese momento, ela ve que se achegan dúas persoas, empeza a berrar moi forte pedindo auxilio; O Chicle métese no coche, ela baixa e O Chicle vaise». Se algunha vez a historia chega ao cine, a este «delincuente espelido e profesional» debería interpretalo Steve Buscemi. Ou Pepe Viyuela, esqueira incluída.
Mentres, a nosa protagonista era capaz de librarse do asalto ao tempo que memorizaba os números da placa e enviaba «accidentalmente» unha nota de voz polo Whatsapp. Lémbrame á espía que secuestraban naquel antigo anuncio e que, cos ollos vendados, era quen de descubrir o itinerario polo que a levaran, o número que marcaron dende o teléfono do coche —daquela, tecnoloxía punta— e, por suposto, recoñecer o vehículo, que era o que trataban de vendernos. Parece demasiado para unha rapaza normal, unha posible vítima propiciatoria dun depredador sexual…
Por iso estou convencido de que «a rapaza de Boiro» non existe. Se os feitos aconteceron tal e como nos contaron, aquela especie de ninja tiña que ser, en realidade, unha sorte de axente especial; alguén que se atopaba na zona para realizar algún deses traballos secretos que se deciden en despachos con pouca luz e que só se coñecen décadas despois cando se desclasifican documentos confidenciais. Como o sheriff que decidiu facerlle a puñeta a Rambo, O Chicle «elixiu a persoa equivocada». E, como os axentes de narcóticos que se meten nunha operación do FBI, a piques estivo de facer que toda a investigación saltase polos aires.
A teoría da superaxente é, hoxe, a única que ten sentido. A alternativa sería pensar que, pese a que xa en novembro a Garda Civil estaba convencida da culpabilidade de Abuín, el podería ter gozado da oportunidade de engadir outro nome á súa lista de —supostos— abusos.
E iso non é, precisamente, para darse palmadas de satisfacción nas costas, verdade?
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán