1.- Un robot non fará dano a un ser humano ou, por inacción,
permitirá que un ser humano sufra dano.
2.- Un robot debe cumprir as ordes dadas polos seres humanos,
a excepción daquelas que entrasen en conflito coa primeira lei.
3.- Un robot debe protexer a súa propia existencia na medida en que
esta protección no entre en conflito coa primeira ou coa segunda lei.

(As tres leis da robótica de Isaac Asimov).

 

—Eu… teño visto cousas que vós non creriades. Naves de ataque en chamas máis aló de Orión. Teño visto raios C brillar na escuridade preto da Porta de Tannhäuser…

—Iso non é nada.

Todos no bar xiraron a cabeza cara á mesa da que acababa de saír esa voz. Cando o Comandante empezaba co seu discurso –normalmente, despois da terceira ou a cuarta cunca de grog– ninguén ousaba interrompelo, porque aínda que había moito que abandonara as misións suicidas no espazo exterior, aínda podía matarte coas mans núas de trinta maneiras distintas. Claro que había quen dicía, en voz baixa e cando xa marchara tropezando coas portas, que nunca se subira a unha nave espacial e que todo aquel rollo o sacara dunha vella peli de ciencia ficción do século XX…

—Como dis…?

O Comandante –chamábano así pola súa sempiterna chaqueta militar e o seu porte autoritario– deixou a copa na barra e deu un paso cara a aquela escura esquina do bar. Na penumbra apenas se distinguían dúas mans que agarraban unha xerra de cervexa baleira.

—Digo –un rostro cuberto por unha carapucha emerxeu das sombras para observar desafiante o seu interlocutor – que iso non é nada.

Algo no xesto do descoñecido fixo que o Comandante se detivese. Aquel saíu ao corredor, sen soltar a xerra, e contemplou o seu auditorio. Era o antro máis inmundo daquela megalópole na que os inmensos edificios daban unha sombra permanente sobre o chan. A dos neóns era a única luz que chegaba á rúa. A persistente nube de contaminación facía imposible diferenciar o día da noite. E semellaba que nunca deixaba de chover…

—Eu si que teño visto cousas que non son de crer e sen necesidade de ir buscalas tan lonxe. Na miña terra natal, nun dos extremos occidentais do que daquela se chamaba Europa, se querías aprender robótica tiñas por forza que estudar tamén relixión.

Primeiro fíxose o silencio. Logo, despois duns tensos segundos, unha gargallada xeral de resonancias metálicas respondeu a afirmación do descoñecido. Ata o Comandante relaxara o xesto e retornaba cara a barra para pedir outra volta e contar aquela vez que fixo a carreira Kessel en menos de 12 parsecs.

Os robots adoraban esas bromas sobre a relixión, aquela superstición humana que erradicaran do mundo practicamente ao mesmo tempo que a fame e as enfermidades. Naquel antro da chuviosa megalópole, máquinas de todo tipo, aínda que a maioría de aparencia case humana –tan reais que mesmo se diría que tiñan alma– esquecían durante unhas horas as duras tarefas das que os seus creadores se liberaran grazas á súa sofisticación cada vez maior.

O descoñecido, quizais o único humano en todo o local, saíu pola porta sorrinte. Agradáballe ver como tantos anos despois o que fora unha política educativa referendada mesmo pola xustiza, só provocaba hilaridade. Pero non podía baixar a garda. As forzas da reacción permanecían sempre á espreita para volver á carga cos seus crucifixos e as súas absurdas prohibicións. De momento, tras varias incursións similares, daba por feito que nesa cidade non tiñan nada que facer. Pero o mundo seguía sendo moi grande.

Axustou a carapucha e, como se non sentise a chuvia, perdeuse por unha avenida ateigada, baixo a luz dos anuncios do último modelo de corpo sintético, eterno e practicamente indestrutible. «Sentiraste como un deus». Os que o probaran dicían que a publicidade, desta vez, non enganaba.