Mírome no espello. Estame saíndo o bigote do meu pai. Hoxe pésanme os ombreiros. Ando encurvada, coma se cargase o signo da eñe nas costas. Normalmente, a solución a este peso é nadar. Facer longos, 1, 5, 16, 34 e 42, ata que as bágoas e o ditoso copete da eñe afoguen na auga. O malo é que desde hai semanas as piscinas están clausuradas. Intento saír ás presas, pero desde que chegou o sol de Hamelín, o parque de Friedrichshain parece asaltado por bandoleiros con présa. Ladróns de banco, cuatreiros, bandidos coa cara cuberta fuxindo ao unísono. Non hai paz. O salvaxe Oeste mudou ao Leste. Gústame trotar e nadar porque son actividades solitarias, como escribir, puro onanismo. Gustábame saír a correr para pensar. Na última década, a maioría dos contos, capítulos, columnas e cartas de amor que escribín, urdinas mentres subía e baixaba as montañas dese parque. Dúas montañas de mentira, ficticias, antigos búnkers, que foron creadas ao final da guerra cos escombros do desastre. Ese parque, que en realidade é un bosque, está elevado sobre centos de toneladas de destrución, heroísmo, rendición, traizón e quen sabe cantos adxectivos máis. Como non se me van a ocorrer historias galopando por aí?
Con todo, desde que estamos invadidos polo COVID-19, os berlineses do meu barrio parecen abrazar a vida sa. A miña válvula de escape converteuse nunha verbena desafinada. E agora ese insoportable peso da vida do que falaba Kundera, cáeme encima como unha lápida. Nunca tratei de evitar a melancolía. As tristezas hai que cruzalas cos pés descalzos, como un faquir. Esta consonancia entre a cabeza e o corazón forma parte do meu espírito. Por norma, se o exercicio físico non funciona, o mellor é tombarse no sofá co can e ver series, unha tras outra, durante días, ata perder o sentido da realidade.
A finais de febreiro gocei de todo Mad Men outra vez, grazas a unha pena que me pillou por sorpresa. Logo estiven lendo The Street of Crocodiles do xenial Bruno Schulz, un escritor formidable, nacido nesa Galicia polaca, que un día teño que visitar. A sorte de Schulz é unha traxedia tan ridícula e lamentable, que me dá pena contala. Ademais de escritor era un gran pintor. Era tamén profesor de arte e, segundo un dos seus antigos estudantes, o único que facían con Schulz era escoitar historias. Pasaba as súas clases contándolles contos aos rapaces. Un mestre. Durante a guerra, terminou nun campo de concentración. Felix Landau, un oficial nazi descubriu que Schulz era artista, admiraba o seu talento e decidiu protexelo facéndolle pintar uns murais na súa residencia polaca. Un día Schulz camiñaba polo gueto cunha barra ou un anaco de pan, cando de súpeto un oficial da Xestapo lle disparou e matouno. Polo visto, o asasinato era unha vinganza. O nazi protector Landau matara o «xudeu persoal» do da Xestapo. Contan que o asasino dixo algo como: «ti mataches o meu xudeu, eu mátoche o teu». Unha soa frase que resume todo o HORROR, en maiúsculas. Lin nun The New Yorker creo, que moitos anos logo da guerra, unha testemuña directa do asasinato de Schulz, aínda se torturaba co feito de que tras asegurarse de que o pintor estaba morto, rexistroulle as roupas e rouboulle un anaco de pan. Segundo o supervivente, a fame era atroz e Schulz xa non necesitaba nada. Cando os que coñeceron ao artista escoitaron esa funesta historia, admitiron que ao escritor teríalle encantado ese final. Mariña, recordo: A gravidade da existencia debe soportarse con lixeireza. O mural que pintou nese pobo de Polonia, foi secretamente «confiscado» por un grupo de israelitas, que o levaron ilegalmente a Xerusalén, mentres as autoridades polacas decidían que facer con el. Sírvome outro Verdejo e reflexiono. Sinto que o xugo me pesa cada vez máis. Cada noite anestésiome cunha cervexa berlinesa ou unha copa de viño branco, ou dúas cervexas xermanas e dúas copas de viño branco, e así progresivamente. No entanto, aí están as noticias, 24/7 e a miña vena insaciable de news junkie.
Cada día fáiseme máis difícil manter a pouca cordura que teño. Escribir axuda, porque entón distánciome e penso. Ocórreseme que como sigamos así, imos ser un planeta de perturbados, obesos alcohólicos, de costumes nórdicas. Un mundo de gordos chalados desgreñados, que intentará reincorporarse á vida «normal», ao mercado de traballo, a aprender a non bicar a descoñecidos, a sorrir desde medio metro, e a namorarse e a traballar en liña. Na saúde e a enfermidade, pase o que pase, a maioría imos seguir camiñando, pésenos a eñe ás costas ou non. Veña e dálle, ERTE que ERTE. Como Xesucristo en Semana Santa, a cruz hai que subila ata o monte do Calvario. Paga o último. E oxalá que non haxa que roubarlles o pan aos mortos.