Eu. Eu, pero en cursiva

Bo día, Malva.

Bo día, Malva.

Hoxe estamos aquí para falar de como o luns tivemos que saír da autovía e parar o coche preto de Salceda do moito que estabamos a chorar.

Non sei moi ben o que hai que dicir ao respecto, a verdade.

Imos comezar por unha pregunta sinxela. Por que chorabamos?

Rara vez temos unha soa resposta para esa pregunta. Chorabamos por todo.

Si, pero que é «todo»? «Todo» ten que conter «algo».

Pois… Así, a bote pronto, porque non nos vai moi ben a radio do coche, porque estrañamos aes noses amigues, porque remataron as nosas vacacións, porque non sabemos o que nos falta, porque nos sentimos un pouco atrapadas, pola constante realidade de que as persoas que queremos sofren, polo quentamento global.

Guau. E somos conscientes do esaxerado e innecesario que é isto?

Somos.

Entón, por que nos segue a pasar?

Porque isto non é algo sobre o que teñamos moito control. Sempre fomos así. 

Así, como?

Xa sabes como.

Pero creo que deberiamos poñelo en palabras.

…

Sei que nos custa, pero sabes que falar do tema nos vai facer sentir mellor. 

A ver… Somos ridículas. Vivimos todas as nosas emocións como un tsunami. Levan chamándonos «ciclotímica» desde nenas. Nos altos tocamos o ceo e nos baixos arrastrámonos no inferno. Somos moi intensas. Todas as nosas emocións son colosais: a ledicia, a ira, o pesar, o medo, a desesperación.

Vivimos todas as nosas emocións como un tsunami. Levan chamándonos «ciclotímica» desde nenas. Nos altos tocamos o ceo e nos baixos arrastrámonos no inferno. Somos moi intensas

O primeiro termo que escollemos para referirnos a nós é «ridículas». Usamos moito esa palabra para referirnos a nós mesmas.

Outras persoas usan ese termo para referirse a nós tamén, non si? Ou termos que significan o mesmo. Ridícula, ciclotímica, intensa, pesada, sensible, choromicas. Esaxerada, como ben indicamos xa antes.

Imos intentar definir a palabra «esaxerada», logo.

Somos esaxeradas no sentido de que o que sentimos supera o lóxico ou normal. Non temos unhas respostas emocionais que sexan apropiadas para o estímulo que as provoca.

Apropiado, normal, lóxico. Todas esas son palabras cuxo significado depende do contexto.

De verdade imos xogar agora a finxir que non sabemos perfectamente o que significan?

Moi ben, pois se aceptamos que somos ridículas e esaxeradas, hai unha pregunta lóxica que vén despois.

Que é…?

De verdade que isto é algo tan terrible? Non, de feito quero reformular a pregunta: de verdade que pensamos que isto é… malo?

Non o sei.

…

De verdade que non o sei. Non o podemos saber. Non sabemos como ser alguén que non somos.

Cales son exactamente as partes tan terribles de ser como somos?

Malgastamos moito tempo pendentes do que sentimos. Tiramos con toda a nosa enerxía intentando non afogarnos nun vaso de auga; intentando conter o temporal. É como existir nun universo no que todo o mundo ten guantes e gafas de sol, e nós estamos seguido cegadas pola luz e coas mans en carne viva. Cando nos mostramos como nós somos, a maioría da xente ri, ou apártase, ou marcha para concedernos todo o espazo no que non podemos evitar espallarnos. Engurran o cello e poñen un aceno como de preocupación, de desconfianza, de desaprobación. Sentímonos enormes, coma un monstro.

Non é a primeira vez que describimos esta sensación como «sentirnos coma un monstro».

Cando nos mostramos como nós somos, a maioría da xente ri, ou apártase, ou marcha para concedernos todo o espazo no que non podemos evitar espallarnos. Engurran o cello e poñen un aceno como de preocupación, de desconfianza, de desaprobación. Sentímonos enormes, coma un monstro

Os monstros dan medo e son grandes. Nós sempre nos sentimos xigantescas.

Un pouco como o titán colosal en ‘Shingeki’. Xigante e sen pel.

Ata o de Shingeki foi unha esaxeración! Odiamos esa serie, e nin sequera puidemos navegar ese odio dunha forma normal. Vímola coa peor fe posible e criticamos todos os aspectos dela con detalle. Temos que ter unha opinión sobre todo. Peor aínda, temos que ter unha resposta emocional para todo. A indiferenza sempre é unha opción á que nunca somos capaces de optar.

Se sentíramos indiferenza cara a ela non teriamos tido tanto do que falar cos amigos que nos dixeron que a vísemos.

Tendemos a monopolizar conversas. Interrumpimos todo o tempo. Cando algo nos gusta, gústanos tanto que non somos capaces de non falar do tema.

Pero esa é a principal fonte de conexión que temos con outras persoas. Pensa nas últimas dúas persoas coas que formamos un vínculo de amizade que, co tempo, demostrou ser consistentemente transcendental.

Helena e Nee.

Helena e Nee son dúes amigues cuxa presenza na nosa vida valoramos inmensamente. E a nosa relación con elus está nunha gran parte baseada en conectar a través de que nos gustan moito as cousas que nos gustan. En ser monotema, en falar a todas horas, en non facernos máis pequenas por elus. Nunca nos sentimos coma un monstro falando con elus, sentimos algo distinto.

Euforia.

Euforia na nosa conexión con outros seres humanos. Euforia en ser vistas e coñecidas e apreciadas polo que somos. Cambiarías iso? Queremos ocupar menos espazo se significa perder terreo compartido con elus?

Non. Non… pero…

Pero que?

É só que ás veces nos gustaría ser pequenas. Pequenas e liviás coma un garabexo. Tan lixeiras que nos leva o vento cando molestamos. Gustaríanos coller en todos os petos. Encantaríanos enchernos con faragullas. Flotar de cuarto en cuarto sen ocupar case espazo.

Malva, nós nunca fomos capaces de conseguir que alguén nos quixera máis por finxir que somos máis pequenas do que somos. Cando fixemos iso, sempre atraemos xente que non nos quería ben e saímos queimadas.

Xa. Non sei.

Malva, nós nunca fomos capaces de conseguir que alguén nos quixera máis por finxir que somos máis pequenas do que somos. Cando fixemos iso, sempre atraemos xente que non nos quería ben e saímos queimadas

Ademais de que, para nós dicir iso, é unha hipocrisía moi grande.

Por?

Estámoslle sempre botando en cara a Ana que sempre intenta ser pequena e non molestar. Que sempre intenta compracer a todo o mundo. Queremos desesperadamente que as persoas do noso redor sexan todo o grandes que realmente son, non soportamos que intenten ser pequenas. É como no poema de Andrea Gibson. Cal é a parte que sempre nos fai chorar?

«Non paras de preocuparte de que estás ocupando demasiado espazo / Desexaría que te permitiras ser a Vía Láctea».

Sempre que escoitamos este poema sentímonos identificadas coa narradora. 

Porque nós xa somos a Vía Láctea. O noso problema é que non somos capaces de deixar de ser a Vía Láctea.

Collen moitas cousas na Vía Láctea. Boas e malas.

Si, pero… Ás veces é difícil sentir que as cousas malas, as emocións fortes, a ira, o terror, a amargura, a tristeza… é difícil sentir que non son todo o que somos.

Ese pensamento, esa sensación… Somos conscientes de que forma parte da intensidade coa que vivimos todo o demais?

Non o pensara así ata este momento.

Pensa no moito que melloramos nos últimos anos recuperándonos dos temporais. Pensa en cando preguntamos nas redes sociais por consellos doutras persoas coma nós e se nos encheron as mensaxes directas de xente falando de como convivían coa intensidade, pedindo consello, buscando conexión. E todo iso porque non podiamos parar de chorar no coche o outro día. É como di Andrea Gibson.

«Xa estou construíndo un museo / Para todos os tesouros que desenterres cando toques fondo».

Que desenterramos nós do fondo?

Pois… Creo que tivemos que aprender a darnos permiso para sentir os nosos sentimentos en lugar de intelectualizalos. Darnos permiso para sentilos e pasar o traballo de sentilos na súa inmensidade. Ata os sentimentos dos que nos avergonzamos profundamente. Intentar embotellar os nosos sentimentos só porque somos conscientes de que son unha resposta esaxerada, ou ridícula, ou o que sexa, é como pintar sobre mofo. Só esconde a realidade, pero o problema segue aí, e como non te enfrontes a el vai acabar por apodrecerche as paredes todas. 

Ou, noutras palabras, hai veces que tes que saír da autovía e parar en Salceda para laiarte coma un bebé.

Supoño. Tamén axuda escribir.

Como estamos facendo agora?

Como fixemos toda a vida.

Ao final vai resultar que a única forma de convivir coa intensidade é aceptar a intensidade. Menudo clixé. 

Máis ben diría que a única forma de convivir coa intensidade é aceptar a nosa propia vergonza. Atrevernos a sentir vergonza. Témoslle moito medo á vergonza.

Ao final vai resultar que a única forma de convivir coa intensidade é aceptar a intensidade. Menudo clixé

É certo que a forza máis paralizadora da nosa vida é o medo á vergonza. O medo á vulnerabilidade, a ser coñecidas completamente. 

Volvemos ao mesmo. Medo a ser demasiado, porque quen vai querer demasiado.

Lembras o que nos dixera Gabre aquela vez cando estabamos chorando e dixeramos que eramos demasiado?

«A xente que te quere xa sabe que es moito, Malva. E se queren menos, que busquen menos».

Xusto despois diso coñecemos o noso grupo de amigues da universidade. Aínda falamos con elus. Acabamos de volver de pasar unha semana con Kim. Kim fainos sentir vistas. E queridas. 

Completamente vistas e completamente queridas. Sinto que lle vexo nos ollos cando sabe que me estou enganando a min mesma, e sinto como mo perdoa todas as veces.

O sábado, despois de ir cear no Badger Badger, chegamos á súa casa e pasamos dúas horas sentades no seu sofá facéndonos ‘playlists’ de cancións que nos recordaran e unhe ae outre. Ambas ‘playlist’ son de máis de tres horas. Estivemos todo o tempo rindo como adolescentes. Iso é ridículo, e innecesario. É demasiado. Pero para nós foi o que tiña que ser. Fomos durmir cunha sensación cálida nos bandullos. Sentiamos que se e queriamos un chisco máis, iamos desbordar. Dixémoslle: «Síntome moi cómoda sendo demasiado ao teu redor».

E elu dixo: «Eu tamén».

Sandra sentou connosco en silencio o outro día cando estabamos tristes por un tema obxectivamente absurdo. Naquel momento sentimos tal acubillo que a pena pasou a un segundo plano. E nós fariamos o mesmo por ela se nolo pedise sen pensalo. E se non nolo pedise tamén.

Claro.

E a euforia que sentimos facendo o parvo con Ana durante unha fin de semana enteira despois de non vela en meses? A sensación infinita de quererse con toda a Vía Láctea, de que o mundo é mellor porque está ela nel, de que vivir está tan cheo de beleza que non precisas nada máis.

Pero é que estes sentimentos son tan innecesariamente grandes que nos está dando vergonza poñelos en palabras. Son, de novo… esaxerados.

Pero a ver, que é o que sentiamos cando queriamos morrer?

…

Pénsao.

Sentiamos un baleiro moi grande.

Pois que ben, non? Poder ser así de ridículas agora.

—Pero a ver, que é o que sentiamos cando queriamos morrer?

—…

—Pénsao.

—Sentiamos un baleiro moi grande.

—Pois que ben, non? Poder ser así de ridículas agora.

Supoño.

Supoño que atopamos unha resposta, logo.

…

…

Sabes que? Síntome cómoda sendo demasiado ao noso redor.

Eu tamén.