Noite pecha. Tres amigas conversan animadamente na entrada dun establecemento co seu propietario. Falan de que é iso do amor, da vida, da liberdade, de ser unha mesma, de non ter medo ou ter demasiado. Alejandro Outerelo é o cuarto integrante do improvisado faladoiro, propietario de El Mono Vintage, un dos poucos establecementos LGBTI+ da cidade da luz. Non falo de París, senón de Vigo, que casualmente nese mesmo momento está a acender as súas luces de Nadal.

É sábado, o día no que cada semana se celebra a noite máis importante de El Mono: o seu bingo drag. «O bingo comezou hai sete anos por unha viaxe de vacacións que fixen a Málaga. Vino nun bar que se chama El Carmen e pensei que isto tiña que traelo a Galicia», sentencia Outerelo. Nese mesmo intre, ao lonxe da rúa Velázquez Moreno, comezan a aparecer en escena as dúas protagonistas da noite: Ketty Pinn e Lola Menta.

Entrar en El Mono xa é unha experiencia de por si. As paredes máis coloridas cun «trencadís» de Gaudí. O teito coas luces colgantes. Os letreiros neón. A vitrina chea de bonecas. As estatuas de animais que recordan entradas das casas dos ricos nos filmes. Ata as portas visten un paleta digna de Almodóvar. Cousas que non seguen ningunha regra lóxica, mais encaixan.

Mentres os participantes da noite se acomodan nas súas cadeiras, Ketty Pinn e Lola Menta pasean entre as mesas animando o ambiente. A primeira leva máis de dous anos e medio formando parte do espectáculo; a segunda, pouco máis de medio ano, despois de marchar da súa Tarragona natal, animada pola súa compañeira a quen coñeceu a través das redes sociais.

Falamos, entre bromas, sobre a importancia do drag, sobre que significa para elas. Lola Menta defíneo como «unha forma de deshinibirme, axúdame a desconectar». Ketty Pinn sinala a súa multidisclipnariedade: «O drag é unha forma máis de expresión, unha forma de xuntar moitas disciplinas artísticas: es maquilladora, perruqueira, actriz, deseñadora. É unha personaxe que creas ou ás veces es ti, pero moito más esaxerada». Supoño que porque as vidas, no fondo, parécense sempre unhas ás outras: ao final, só son formas diferentes de contalas.

Coñecen os clientes habituais e tamén interactúan cos novos. O seu humor é tan rápido como branco e o público do local sucumbe rapidamente. «O target do noso público é que non hai target. É para todo o mundo que queira pasalo ben. O noso público é a vida», insiste Outerelo. Algo que corrobora Ketty Pinn que engade que «o público cada vez é máis aberto, a xente repite, tanto maiores coma pequenos».

Un público que con cada consumición recibe un cartón para xogar. O premio? Por cantar a liña regalan un chupito e polo bingo unha copa, aínda que primeiro vai á ruleta. Un dos meus acompañantes é o primeiro afortunado da noite en saír a escena. Xira a ruleta e boom!: caixa sorpresa. Hai tres, escolle a azul e tócalle unha copa a cambio dun perreo. Volve contento á mesa e di cunha cara de felicidade total que non lle saíu nada mal a xogada. Isto só acaba de comezar.

Lola Menta senta á beira das bólas e empeza o espectáculo. Todas concentradas nos seus cartóns, nos seus número, atentas para ver se teñen a fortuna de cantar bingo. Comezan a dicir números coa mesma rapidez coa que coa o humor de Ketty Pin consegue unha reposta para todo:

—Unooo!
—Me follo a Unamuno!

A concentración inicial vaise esvaendo mentres as risas toman o protagonismo da situación. Perdemos o fío dos números. De súpeto, canta bingo unha servidora. Semella que somos a mesa afortunada da noite, outra copa de regalo.

A música desaparece lentamente e o ruído das conversas que comentan a lixeireza e a facilidade coa que as artistas actúan faise eco do ambiente. Lola Menta aparece, de novo, no medio do corredor. Micrófono en man e en apenas un segundo aclimátase ao
ritmo da música, despregando todos os seus coñecementos interpretativos:

«Cuando supe toda la verdad
Señora
Ya era tarde para echar atrás
Señora»

Acontece, entón, un dos grandes momentos da noite. A través da música establécese un diálogo co «eu» íntimo, máis persoal. Lola Menta proxecta no seu lip sync –o que poderíamos chamar un playback de toda a vida– o seu sentido último en forzas emotivas a través da canción de Rocío Jurado. Unha lección de que o discurso máis poderoso é aquel que se libera da linguaxe, aquel que se apropia del para esnaquizalo.

Ketty Pinn colle o seu relevo a dálle a volta ao xogo. Unha aposta musical das últimas semanas. «Pa mis muchachas» é a canción  escollida. Un camiño no que se desfeita un río de sensualidade, glitter, de máscara e de rouge. Remata e quedan no aire restos sólidos e brillantes de algo que foi e négase a deixar de ser aínda que a música xa non soe.

Son as dez e media e a roda da ruleta segue a xirar, comeza o segundo turno. Nós marchamos, co sentimento de ter vivido unha escena tan vibrante e diversa, que nos fai reflexionar sobre a falta –e necesidade– de propostas destas características. «Hai falta
de locais para poder expresarnos, para poder facer drag, para poder lucilo. E iso que Vigo é a cidade que máis posibilidades ofrece en Galicia», sinalaba Ketty Pinn durante a nosa conversa.

O avance da sociedade é moroso, o leito polo que se move é torpe e enrédase entre raíces. Son espectáculos coma este onde está o corazón das cidades, das persoas. Son as marxes nas que se escribe un futuro máis diverso, unha necesidade de ocupar espazos tanxibles, de ser visibles. Aí está a verdadeira pulsión do mundo que dorme mentres a vida sucede. Haberá que seguir cruzando o espello e dar batalla na pista, bailando para resistir.