Aquela vez, cando finxín odiar Crepúsculo

Estaba eu aínda en primaria cando me enterei da existencia da saga Crepúsculo. Unha amiga, ávida lectora coma min e varios anos maior, faloume desta novela con romance, perigo e vampiros invencibles que refulxían baixo a luz do sol e pensei: «probablemente isto sexa a cúspide da literatura». E efectivamente. Consumín as catro novelas que conforman a saga en menos dunha semana, pouco antes de que saíra a primeira película en cines. E a película? Oh, a película. Cando souben que o rapaz guapo de Harry Potter e o Cáliz de Fogo (Cedric Diggory, para os entendidos na materia) ía facer do torturado líder romántico da mellor saga da historia da literatura na gran pantalla, case colapso. Gocei a película intensamente. Era intensa e escura e tiña unha banda sonora espectacular (dato aterrador: hai tres pilares nos que se basea todo o meu gusto musical: Taylor Swift, Glee e a banda sonora de Crepúsculo, para ben e para mal). Crepúsculo foi unha desas cousas que consomes nos teus anos adolescentes e que acaban por determinar o teu gusto para o resto da túa vida. Pero chegar ao punto no que podo admitir isto levoume anos.

Robert Pattison, o Cedric Diggory de Harry Potter e o Edward Cullen de Crepúsculo.

Vou falar moi claramente: Crepúsculo é unha trapallada. De principio a fin. É un fanfiction inspirado pola música de My Chemical Romance escrito por unha nai mormona que por algunha razón atopou quen lle publicara o choio seis meses despois de que a idea se lle aparecera nun soño (verídico). Edward, o vampiro namorado, presenta moitos comportamentos tóxicos cara a nosa protagonista Bella; moitas das súas actitudes (a necesidade de controlala, como a segue a todas partes, a actitude condescendente que ten cara a ela) son claramente indicadores de violencia machista nunha relación. Cousas como a forma na que el pouco a pouco vai illando a Bella da súa familia ten unha xustificación dentro da narrativa, pero non é san que a rapazada romantice estes comportamentos claramente abusivos. Despois hai outras movidas que xa nin as podo entender: o feito de que Jasper, un dos irmáns adoptivos de Edward, sexa un antigo soldado confederado (deses que loitaron na guerra civil estadounidense esa para que no sur puidera haber escravitude legal e tal) e que se nos informe de que el buscou especificamente alistarse antes de ser maior de idade, pero que non se nos fale en ningún momento dun proceso de reeducación ou de desaprendizaxe ao respecto (Jasper era un rapaz moi pro escravitude e racista no pasado e e podería seguir séndoo… sen máis…); ou como Jacob, un lobishome e outro namorado de Bella, se «imprima» (namora irremediablemente e para sempre sen poder controlalo) da filla recentemente nada de Bella e Edward. Por que, Stephenie. Por que.

Kristen Stewart (Bella) e Robert Pattinson (Edward), nun fotograma da saga Crepúsculo.

Despois están tamén as actitudes raras cara ao sexo, o que ten unha explicación ben sinxela se interpretas as novelas como o que seguramente son, e iso é propaganda mormona pensada para promover a abstinencia sexual ata o matrimonio.

E poderedes pensar: «non era que che encantaba este libro?», e aquí é cando me remito ás palabras da fantástica tiktoker @twilight_talk:

@twilight_talkPlease know that I do come from a place of love and I’m just responding to comments usually ❤️ ##twilight ##booktok

♬ original sound – Twilight Talk

«Non me podería encantar Crepúsculo máis. En plan, é unha parte de min, está profundamente no meu corazón, e lévame encantando desde o 2008. Pero a primeira vez que participei na fandom foi dunha forma moi pouco crítica, non atopei elementos problemáticos. […] Así que cando volvín a el no 2020, vin a oportunidade de miralo cunha lente crítica e empecei a darme conta de todas estas cousas… […] Encántame Crepúsculo, pero ódioo tanto como me encanta».

Eu son, por natureza, unha persoa moi crítica con todo o que consumo, ata o punto que a persoas que coñezo lles resulta algo desagradable falar comigo de películas, ou música, ou series. Gozo as cousas, claro, gózoas un montón; pero é que son incapaz de non ver os malos sinais que están aí e eu son capaz de recoñecer. Dito isto, a actitude coa que comecei a criticar Crepúsculo inmediatamente despois de decatarme que moitos homes en Internet decidiran que era o peor que lle pasara a humanidade non foi tal. Foi o de sempre. Esa cousa da que tanto falo. Misoxinia interiorizada.

O odio que recibiu Crepúsculo por todos os lados foi realmente desmesurado, e case sen precedentes. Caíanlle críticas cheas de odio: homes que non podían soportar que unha cousa cun fandom tan claramente cheo de rapazas adolescentes, rapazas que querían distanciarse dunha cousa que claramente lles gustaba a outras rapazas adolescentes… os grupos de sempre. Caeulle un odio descomunal á autora, a rapaza que facía de Bella e o rapaz que facía de Edward. Eu caía máis ben no segundo, tan desesperada por non ser «como as outras chicas», por non ser insípida e cursi, por ser unha das rapazas guais, desas que poden falar con rapaces do que lles gusta aos rapaces, desas que non teñen necesidades emocionais, desas que son escollidas por eles, os homes. En inglés hai unha palabra para referirse a este fenómeno sobre o que tanto penso: as «pick me girls» ou as rapazas que queren ser escollidas. Eu fun unha pick me sen moito éxito ata que atopei o feminismo de Tumblr, que moitas faltas tiña pero polo menos me ensinou a aprezar o feminino e a diferenzar unha crítica válida dunha crítica con mala fé. O que si que teño é moita compasión cara á versión de min que finxía que non lle gustaban Crepúsculo e One Direction. Penso moito nas ganas que tiña esa rapaza de gustar, de ser aprezada, e de ser especial; e penso nas cousas que podería ter disfrutado se non fose por medo a ser feminina. Encántanme as rapazas adolescentes porque berraban e choraban nas estreas de Crepúsculo aínda que elas, coma min, sabían que esa expresión de apreciación cara a un vampiro brillante non estaba ben considerada. Porque odiamos as rapazas adolescentes; odiamos os seus libros, a súa música, as súas películas e os actores mediocres que fan famosos, odiamos a forma na que falan, como visten, como se relacionan, odiamos o moito que lles importa o seu aspecto e cando non se preocupan del tamén, odiamos os seus selfies, a súa maquillaxe, os seus crop-tops e os seus leggins; odiamos que lles dea igual o que pensamos delas e odiamos que queiran ser escollidas, odiamos que sexan «como as outras chicas» e odiamos que non queiran ser «como as outras chicas».

Crepúsculo nunca foi o cume da literatura, pero eu tiña dereito a que me gustara. Todas as críticas absurdas sobre o ridículo e cursi que era afogaron as críticas coas que merecía a pena interactuar: o comportamento obsesivo del, a caracterización dos Quileutes (un pobo indíxena americano real que por algunha razón Stephenie Meyer deciciu facer lobishomes antivampiro), o trato cara a certas personaxes… Só aceptarei críticas cara a Crepúsculo por parte de persoas que, como @twilight_talk e coma min, teñan unha relación de amor odio coa saga. Porque si, as películas son un caos. Pero a banda sonora é impresionante. E punto.

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail