Escribía T.S. Eliot no seu poema The Love Song of Alfred Prufrock (1915) que «In a minute there is time / For decisions and revisions which a minute will reverse» («Nun minuto hai tempo / Para decisións e revisións que un minuto revocará despois»). Alfred Prufrock, coma min, tiña problema para entender que a versatilidade do tempo ten uns límites. Non, un minuto non chega para decidir e revisar. Estamos no mundo material, Alfred, non nunha película nin nun texto. Os minutos non se estenden en función do importante que considere o narrador que é o que estea a pasar. Dálle brío porque se che bota o minuto enriba.

Este poema é dos meus favoritos se cadra en parte porque define a miña mala relación coa xestión do tempo. Se Alfred parecía perderse ao preguntarse se debía «disturb the universe» («molestar o universo») atrevéndose a algo que non se explicita, eu fágoo non sabendo xerarquizar, empezando mil cousas que nunca remato, en Internet e sendo simplemente unha persoa incapaz de interpretar a variable «tempo». Nunha hora son quen a facer a comida, limpar o baño e saír correr? Desde logo! Nesta tarde podo preparar o traballo de toda a semana? Home, por suposto! Son capaz de chegar á outra punta da cidade en quince minutos? Claro que si, estou decidida a crer que son quince minutos estirables!

Por que penso que podo concentrar todas as miñas accións nun espazo de tempo ridiculamente pequeno? Por que considero que podo manipular unha magnitude física ao meu antollo? Coido que teño demasiados paxaros na cabeza: igual que é propaganda perigosa toda historia que perpetúe o mito do amor romántico e os tradicionais roles de xéneros fortemente xerarquizados, tamén o é a narrativa que parece dar a entender que dá tempo a facer todos os recados en dez minutos ou a construír unha vida de éxito en hora e media. Por favor, parade de coarnos que dá tempo a facer todo: non dá. Incluíde a variable «mirei un anaco a parede e fíxose noite» na ficción. Visibilizade ter que pasear por toda a casa porque non lembras onde deixaches as chaves, ir á cociña e non saber a que, ter que mirar o móbil trinta veces porque non retiveches a hora que era. Eses trinta minutos dos que dispuñas convertéronse en dez pero ti, inalterable, pretendes seguir o plan establecido porque neses dez minutos, efectivamente, pode haber infinitas decisións e revisións que os converten en dez minutos cunha capacidade infinita tamén.

Máis aló da miña xestión particular do tempo, vexo outro patrón relacionado con el: moitas veces, o anaco que se recorta dun proceso que culmina nalgún tipo de éxito é precisamente a variable temporal. Desbotar o tempo que leva facer ou conseguir algo é, ao meu parecer, desestimar o camiño que nos leva ata el. É unha parte integral do que se consegue e de como se consegue. Non é o mesmo chegar a algún sitio, literal ou metaforicamente, en cinco minutos que nun ano. É imposible que sexa o mesmo. Hai que saber canto vai levar alcanzar a meta para entender a natureza do que se persegue, para saber se é acadable. «And, indeed, there will be time». Non, Alfred. Ás veces non hai tempo ningún.