«Aqui vou eu

Pra a costa

Aqui vou eu cheio de pica

De Lisboa vou fugir

Vou pró sol da Caparica».

Peste & Sida. «Sol da Caparica».

O coronavirus non entende de territorios pero Portugal pechou as fronteiras só 24 horas despois de que Pedro Sánchez decretase o estado de alarma. Para nós, xa era tarde –os fodechinchos camparan ás súas anchas pola costa coma os Peste & Sida pola Caparica–, pero para os nosos veciños demostrouse que aínda non.

Portugal é un país cun goberno de esquerdas e un presidente da República de dereitas. Si, porque Rebelo de Sousa pertence ao PSD e en Portugal a socialdemocracia é de dereitas; ou mellor: en Portugal a socialdemocracia asume que é de dereitas. E non pasa nada.

Hai uns días, ese presidente de dereitas ao que uns humoristas do seu país rebautizaron como Rebel de Sousa, deixou unha mensaxe para a banca en plena pandemia. «Cada português contribuiu para viabilizar bancos e, felizmente, mérito desses bancos, deram a volta. Neste momento, sabendo que a banca está estabilizada, mas que preferiria não ter de enfrentar esta crise tão depressa, de algum modo é uma ocasião de retribuir aos portugueses o que nós fizemos». No Estado Español, o Banco de España estima en case 66 mil os millóns de euros que non recuperaremos do rescate bancario. Cando Felipe VI saíu pola tele, sobre iso non dixo nin unha palabra. E non foi que non o escoitase por culpa da cazolada; estou seguro de que, se dixese tal cousa, antes ou despois teríao sabido. É incrible a cantidade de información útil que estes días me chega por Whatsapp…

Rebelo apoiou o primeiro ministro, Antonio Costa, quen considerou a postura de Holanda sobre os coronabonos «repugnante» (co g ben marcado, non como cando Quintana lle chamaba repunante a Feijóo). E non o dixo tanto por el mesmo como en defensa do Estado Español, un xesto valente mesmo vindo dun país que lle deu os 12 puntos en Eurovisión a Lucía Pérez. Pero non é o único. O líder da oposición, Rui Rio –tamén do PSD­– disparou a envexa a este lado da raia cunha intervención que remataba así: «Senhor primeiro-ministro, conte com a colaboração do PSD. Tudo o que nós pudermos, ajudaremos. Desejo-lhe coragem, nervos de aço e muita sorte porque a sua sorte é a nossa sorte».

E falando de envexa, non sei que envexar máis: se xa que hai que ter un xefe de Estado, ter un coma ese –que o cargo sexa presidente da República nin se dubida– ou ter ese xefe da oposición. Supoño que en todo isto ten moito que ver como ambos os países saíron da ditadura que os gobernou durante case medio século XX. Ao Estado Novo tombouno unha revolución; a Franco, a bioloxía, despois de ter atada e ben atada a sucesión deixándonos en herdanza o virus corona.

Iso marca o futuro, é dicir, o noso presente. Os herdeiros fachendosos daquel franquismo, como perderon a festa do 39, teñen que contentarse con sementar a Gran Vía de cadaleitos… virtuais. Unha migalla menos ultra, o líder da oposición quere uns novos Pactos da Moncloa pero, desta vez, sen comunistas. O extremo centro fíxose zume de laranxa e a ninguén lle interesa xa o que teña que dicir…

O problema é que iso tamén condiciona o Goberno. Non só porque o PSOE –aquí, a socialdemocracia disque é de esquerdas– acorde con PP e Vox seguir protexendo o Rei nunha actitude que lembra á da orquestra do Titanic, senón porque mesmo as forzas que estaban dispostas a asaltar os ceos amósanse hoxe tibias coas medidas de resposta á pandemia. O máis seguro é que sexa por ese complexo que adoita sufrir a esquerda hispánica tan pronto como pisa moqueta: o de sentir que ese non é o seu sitio, que non son máis que un accidente temporal motivado por circunstancias excepcionais –un 11-M, un Prestige, unha moción de censura…–, unha paréntese que axiña será solucionada e permitirá que as cousas volvan á súa orde natural. Claro que tampouco podemos botarlles toda a culpa por crelo. Tantos anos escoitándoo acaban coa moral do máis pintado. Calquera psicólogo pode confirmalo.

O 25 de abril remata, polo momento, o estado de alarma. Non semella moito tempo para facer unha revolución, pero lembremos que a Portugal sobráronlle 24 horas para derrubar o réxime ditatorial máis lonxevo de Europa.

E xa sabedes que día foi.