Pensabamos que 2020 acabara coa nosa capacidade de abraio e aquí está 2021 subindo as apostas dende o inicio. Xa antes de tomarmos o roscón de Reis co asalto ao Capitolio de fondo, a cousa apuntara maneiras. Na primeira fin de semana de xaneiro –a primeira do ano! –, con precipitacións en forma de neve a partir dos 400 metros e temperaturas que (por arriba pero tamén por abaixo) roldaban os cero graos en boa parte de Galicia, as praias do norte da Coruña pechaban pola presenza de medusas. Medusas. Nas Rías Altas. En xaneiro. De verdade que non sei como imos chegar a decembro (se é que chegamos…).

Vale, sexamos rigorosos, por se nos está a ler Ana Obregón. O que apareceu nos areais de Coruña, de Ferrol, de Oleiros, de Carballo… non eran exactamente medusas, senón carabelas portuguesas: falsas medusas. Trátase duns «organismos coloniais formados por múltiples individuos especializados en navegar, alimentarse, atacar ou reproducirse» (queda claro que ata aquí hai clases e das catro tarefas, a última é, sen dúbida, a máis divertida). En palabras do xa ex campión mundial do Galituiter, Iván Méndez, cada individuo é, en realidade, «unha colonia de bichos especializados en facer o mal. Como o PP, vaia».

O país de referencia do bicherío –a metrópole desta colonia– seica non ofrece dúbidas: é Portugal; pero non acontece o mesmo coa embarcación que lle dá nome. Ademais de carabelas portuguesas tamén se lles chama barquiños portugueses ou mesmo fragatas portuguesas. Anda que non cambia o conto.

Quero insistir en que, en todo momento, estamos a falar de seres vivos e non dunha frota estranxeira, que o último que pretendemos é provocar un malentendido. Non vaia ser que, polo que sexa, algunha cabeza pensante da Armada chegue a crer que uns centos de embarcacións de guerra doutro país, por moi veciño e aliado que sexa, acaban de entrar en augas da ría de Ferrol e mesmo desembarcaron na praia, coma se isto fose Omaha Beach no Día D. Podiamos vernos nunha lea internacional dunhas dimensións que nin de lonxe somos quen de prever.

Imaxinemos que quen entende esas cousas é o mesmo que ata hai dous telexornais era o xefe de estudos da Estación Naval de A Graña. Quen o mesmo 1 de xaneiro –quizais o primeiro hit do ano en curso– considerou unha efeméride digna de aparecer na orde do día a «desaparición con toda a súa dotación» do submarino C-5 «da escuadra vermella». O somerxible, «mandado polo heroico tenente de navío don José Lara y Dorda», quen decidiu afundilo «ao fracasar o seu atrevido plan de apoderarse do buque e pasarse con el á frota nacional». Máis aló das dúbidas sobre a veracidade do feito histórico, o autor apoia con franqueza (¡!) este comportamento. «Houbo outros casos en que os oficiais aparentaron servir aos rojos, con gran risco das súas vidas, evitando con habilidade e engano efectuar ataques aos buques nacionais».

Esa «escuadra vermella» da que falaba o mariño non era outra que o exército republicano, é dicir, o que defendía ao goberno lexítimo. Tan lexítimo como o actual, por certo.

A verdade é que, dende que uns cantos (ALERTA, EUFEMISMO) nostálxicos atoparon que a solución a todos os problemas do Estado pasaba simplemente por fusilar 26 millóns de fillos de puta, a ministra de Defensa esfórzase –e esfórzase moito– en que pensemos que este tipo de comportamentos dos uniformados son algo «puntual». Pero é que, ao mellor, Margarita Robles, querendo ou sen querer, di a verdade. «Puntual» non só é algo «ocasional» nin aquilo que chega á súa hora. Na terceira acepción (do dicionario da Real Academia Española, xa que esa é a lingua que emprega a mellor valorada do lexítimo goberno socialcomunista) lemos que «puntual» significa «indubitable, cierto».

Por tanto, o que Robles tería dito, en realidade, é que os comportamentos ultras no exército son «indubidables» e que son «certos». Porque para falsas xa están as medusas portuguesas, aínda que cando pican fagan o mesmo dano que as auténticas.

Pois iso é o que acontece cos matóns da alt-right. Pode que, en puridade, non sexan fascistas (non vou discutir agora sobre galgos e podencos); pero os seus efectos si que son idénticos. Aquí e na China Popular. Ou, mellor dito, en Washington DC.