Como se houbo de quebrar a vida
para iniciarse aquela intensidade voraz,
tan de súpeto, tan inesperadamente! O mal xa está feito.
Comeza moi timidamente a baixar a cinza
sobre da auga dos esteiros.
Non fuxiron nin os animais.
Non deu tempo a nada.
Agora son tan só cadáveres carbonizados.
Tanta vida acurralada, tanta soidade inexplicábel,
tanta desolación!
Ficaron sós, perdidos, desnortados,
fuxindo sen rumbo e sen orde,
dando voltas inútiles sobre si mesmos,
trillando unha mesma canle sen saída.
Cinza inundándoo todo, todo.
Non houbo a onde acudir.
Non houbo posibilidade de fuxir.
Tamén eles comeron do pan máis amargo posíbel.
Arde aquilo que non sabemos amar,
aquilo que despreciamos unha e outra vez.
Camiños que ninguén recoñece xa,
por onde hoxe transita o lobo e a lebre, o azor e o cervo.
Arde aquilo que non sabemos respectar
e que tampouco sabemos defender.
Fontes sen nome, lugares de seu cercados
por firmes entremedias
de chantas de lousa e granito,
ergueitas como a mellor fortaleza
que o tempo non é quen de derruír aínda.
Témolas gravadas no fondo da nosa identidade,
no adn da memoria mesma.
Toxeiras en flor marelecendo a tarde,
uces sobre dun monte amábel e feiticeiro,
medeiros poboando o pasado
como as tendas dunha vella tribo de Sioux,
fitas atravesadas polas carqueixas floridas,
abeleiras cheas de froita na beira dos ríos,
sabugueiros de uvas cativas e intensamente mouradas.
Todo, todo memoria de nós, aínda que non queiramos,
gravadas na pel, no sangue, nas entrañas mesmo,
por moito que pretendamos renegar da nosa raíz.
Somos iso. Esa é a patria que nos deu a vida.
Non en balde leva nome de muller.
Desta terra amábel e vizosa somos,
hoxe un cadaval amplo como un país enteiro,
que se ergue tolleito, ennegrecido, salvaxe e cincento,
tremendamente violentado.
Todo fica invadido dunha densa fumareda
que o impregna todo, como unha néboa invernal
que non levanta nunca.
Que acuda o mar a esta chaeira!
Que rescate a vida co seu ar cru e limpo!
Que o mar arrastre deste cubil tanta incertidume!
Que leve lonxe todo canto nos foi violentado!
Auga, auga fresca para un país que se afunde
e se quebra estalando polas ladeiras, até os cantís!
Auga á terra de terra adentro!
Todo fica en ruína, cinza, muros esboroados,
viñedos marabillosos completamente calcinados,
couces de árbores centenarias que aínda tremen
e non puideron fuxir a ningures. Aí, en pé, firmes,
dignos, convertidos en cádavos.
Asasinados en pé, coa súa dor estalándolles no zume,
no cerne, na raíz, no corazón, nas entrañas,
en vivo, zugándolle o seu ser…
Un inferno en terra adentro reclama auga.
Que acuda o mar, que salve esta desfeita, esta reserva vizosa,
esta virxinal natureza que agoniza sen remedio!
Afogamos hoxe de profunda tristeza, de fume, de desidia,
de pouca autoestima, de posíbel vinganza,
dun fatal desamor dos que non saben amar esta terra
de xeito contundente.
Todo fica fatalmente asasinado.
Non queda pasadizo nin arame, nin besta que xema en silencio.
Asasinados en vida ardéndolles a carne e as vísceras,
os ollos, o corazón mesmo.
Lume que come, engole e devora dun xeito estremecedor.
Non hai quen deteña esta ruína
que avanza cara a nós forte como un furacán de lapas inmensas.
Todo é devorado. Todo fica en nada
nese intre en que só importa a vida, salvar a vida,
para non sermos devorados e vencidos de morte.
O vento atoleirado, con esa lingua de luz encarnada
e poderosamente cruenta, vai asolandoo todo
e, de súpeto, un inferno de lapas e pranto, de súpeto,
o medo, o medo non, o pánico, aí, desafiandoo todo de vez.
Carraxe de puños apertados e pranto desgarrado.
Xenreira e desatino.
Esa muller berra, un berro gutural, dunha inmensa dor,
o máis antigo, o máis brutal. Canta vida perdida!
Un ancián é quen de desexar morrer alí,
no medio e medio da casa,
entre aquel brazado de pedras e cadáveres
que aínda exhalan fume mouro e tóxico.
Galicia, sempre aí, no medio e medio da traxedia.
Unha traxedia tras outra. Ai, Galicia, fasme sufrir tanto!
Galicia, Galicia, este cadaval enmourezido e fumeante
como un territorio de guerra na intemperie da noite.
Galicia, unha ruína de fume e de chousas.
Galicia, severamente castigada,
severamente desmemoriada,
severamente sometida.
Galicia, sempre como un manso animal que non se rebela nunca,
feble criatura solitaria entre tépedas néboas.
Cada carballeira asolada é un corazón rachado.
Cada lomba ferida é agora un baldío gris e enfermizo.
Cada labradío,
cada loureiro,
cada regato inútil,
cada valado firme,
cada cruz de pedra é Galicia.
Galicia rotundamente dura e débil,
rotundamente ferida, enteiramente dócil.
Galicia, a miña bandeira que terma tan soa de si,
sen remedio,
Galicia…

 

MEDOS ROMERO
(Do libro Hortensia, Medulia, 2020)