O Pescados Rubén de Burela, o clube que apostou pola igualdade e a multiculturalidade, levou por segunda tempada consecutiva a medalla de ouro dos Futsalplanet Awards á mellor formación feminina

A Coruña.- A sentenza que figura na cabeceira destas liñas pode parecer unha sobrada. Pero non o é, créano. É literalmente verdade.

A escuadra feminina do Peixes Rubén Fútbol sala, unha sociedade deportiva de Burela, localidade costeira da provincia de Lugo, leva dúas tempadas obtendo a mellor puntuación dos Futsalplanet Awards, as medallas que premian ás mellores formacións, futbolistas, adestradoras e adestradores do mundo.

Ademais, trátase dunha entidade feminista, entre cuxas sinais de identidade destacan a defensa e promoción da loita pola igualdade, a integración e a multiculturalidade.

«Si, claro, pode vostede dicir que somos unha entidade feminista», di Manuel Blanco, quen ocupa a presidencia da sociedade e integra a propiedade de Peixes Rubén, unha empresa familiar da veciña poboación de Foz que importa, procesa e distribúe produtos e elaboracións da pesca.

Blanco explica que a historia do Peixes Rubén empezou no ano 2001 coa escuadra masculina, pero que a partir da tempada 2008-2009 na directiva decidiron apostar tamén pola feminina, como forma de demostrar que o seu compromiso coa igualdade é real. «As nenas afeccionadas ao fútbol sala e a calquera outra disciplina deportiva teñen que saber que elas tamén poden ser profesionais, e que se se esforzan e traballan, a súa condición de mulleres non debe discriminalas», di Blanco.

A aposta non lles saíu mal. Desde o 2008 ata o de agora, as xogadoras do Burela gañaron dezaoito títulos nacionais e internacionais: catro Ligas; catro copas; catro supercopas -a última hai pouco máis dunha semana-; cinco copas de Galicia; unha copa da 4 Nations Futsal Cup… O últimos once títulos, de maneira consecutiva. Imaxínanse se todas esas conquistas a tivera acadado unha formación masculina?

As vitorias deportivas do Burela son indubidables -a escuadra de mozos tamén obtivo varias importantes-, pero quizá o máis relevante sexa a pegada social doutros logros. No 2018, e mentres o fútbol feminino do Estado aínda debatía sobre se debía profesionalizar a todas as xogadoras de Primeira División, o Pesados Rubén de Burela foi a primeira entidade deportiva que asinaba un convenio colectivo para garantir ás sías deportistas as mesmas condicións laborais e salariais que aos homes .

«A negociación foi fácil porque as nosas xogadoras xa eran profesionais desde facía varias tempada», sostén o presidente.

O convenio serviu de pauta para outros clubs ao garantir cuestións como a renovación automática das xogadoras en caso de embarazo, a garantía de xornadas libres para atender a crianza de fillos e fillas, e axudas para garderías e material escolar. Si, créano ou non, nesta España desta mesma centuria aínda había directivas de entidades deportivas que obrigaban ás xogadoras a asinar cláusulas aberrantes, como as que aseguraban a súa saída do club se quedaban embarazadas.

«En España avanzouse moitísimo en igualdade nos últimos anos, pero aínda queda moito por facer», explica Manuel Blanco, quen subliña que poder levar o nome dunha pequena localidade de pescadores e pescadoras de Galicia por todo o planeta serve para consolidar a súa marca como empresa, pero que o importante non é iso. “Servir de exemplo noutras nacións onde a discriminación aínda é unha realidade profunda nos produce moita satisfacción», conclúe.

As xogadoras do Pescados Rubén xogan na poliderportiva Vista Alegre, con capacidade para 1.400 asistentes e que adoita encherse. Burela conta cunha poboación dunhas 9.500 peronas, e o club con aldedeor de mil socias e socios, e move a unhas duascentas deportistas de todas as categorías e de varias nacionalidades.

Ás xogadoras do Pescados Rubén as chaman as guerreiras laranxas, pola cor da súa camiseta e pola súa bravura no campo, pero tamén pola súa capacidade para enarborar a defensa da causa feminista na súa disciplina deportiva.

«É certo que dalgún modo témonos convertido en referentes, eu doume conta sobre todo na mirada dos nenos e as nenas cando nos ven en persoa», conta Patricia González Mota, Peque, unha das mellores futbolistas da historia do fútbol sala d.España. Fala desde a concentración da selección nacional, coa que xogou catro copas do mundo e gañou unha Eurocopa. Ela xa perdeu a conta, pero marcou preto de 360 goles na súa carreira.

Peque cumprirá 35 anos o mes que vén e se declara feminista, -«Como non ía selo?», di-, e cre que o club para o que xoga tamén o é. E que o feito de que os nenos e as nenas as vexan a ela e ás súas compañeiras pode servir para acabar cos redutos de machismo que aínda quedan na sociedade. «Feminismo non é o contrario de machismo, feminismo é igualdade, e aínda que España está a ser un exemplo de unión nese sentido, queda moito por facer», apunta. «Que que é o que queda? A igualdade. Hoxe non existe igualdade de ningún tipo. Se fose así, non estariamos a falar disto».

Na páxina web do Burela hai unha sección denominada Pioneras que recolle as biografías dunha vintena de deportistas de todas as disciplinas e de todas as épocas: futbolistas como Irene Basanta e Ada Hederberg, atletas como Consuelo Alonso Cheli e Wilma Rudolph, montañistas como Edurne Pasabán, pilotos da Indy 500 como Janet Guthrie, xogadoras de balonmán, esquiadoras, tenistas, nadadoras… Todas guerreiras como Peque e as súas compañeiras, cuxa pegada na historia do feminismo e a loita pola igualdade emella moito máis relevante que as súas vitorias deportivas.