Suponse que estar embarazada, cando che gustan as crianzas, cando ser nai entra nos teus plans a futuro, e nos da túa parella, é unha boa nova. É por iso que non sei que funciona mal en min cando chamo ao bordo dun ataque de ansiedade ao meu mozo despois de ler por sétima vez as instrucións do test. «Se ve dúas liñas, significa que está embarazada. Non importa o claras ou escuras que sexan as liñas». Eu xa a vira, azul, ben rectiña, ben forte, inequívoca, nada máis mexar no pau. Non lle fixo falta ao reactivo agardar nin medio segundo, pero non quixen comprobar o resultado (resultado que xa sabía) ata pasados outros cinco minutos. Ou dez. Ou quince, non lembro ben. Por se acaso. E logo pensei que ao mellor lera mal o prospecto. E tampouco sei que funciona mal en min cando, chamando a miña nai pola noite na típica conversa rutineira de teléfono de «como estás, comes ben, que tempo fai por aí, abrígaste?» me boto a chorar e lle digo o que pasa. Que estou embarazada. Non dou case nin pronunciado as palabras. Ambos, a miña parella e a miña nai, me responderon do mesmo xeito: ti que queres facer?
Non lle fixo falta ao reactivo agardar nin medio segundo, pero non quixen comprobar o resultado (resultado que xa sabía) ata pasados outros cinco minutos. Ou dez. Ou quince, non lembro ben. Por se acaso. E logo pensei que ao mellor lera mal o prospecto
Eu non podo ser nai porque case non sei ser adulta, dígome. Non podo ser nai porque sigo a ser aquela nena de gafas de cu de vaso violetas cuxa máxima aspiración na vida era facer sangue nos xeonllos e ser quen de aguantar a dor sen chorar. Aquela nena á que chamaban marimandona, ou verduleira, polo que berraba, e que lle preguntaba á xente adulta canto cobraba para ver que carreira podía estudar que a fixese rica. Todas esas cousas que son e que sempre me dixeron que era (dura, inflexible, cuadriculada, ambiciosa) non son características dunha nai. Unha nena non pode ser nai.
Todas esas cousas que son e que sempre me dixeron que era (dura, inflexible, cuadriculada, ambiciosa) non son características dunha nai. Unha nena non pode ser nai
Tiven un momento de clarividencia un día na miña casa sentada no váter. Aí é onde todo ser humano toma as decisións importantes, só ten que lembrar deixar o móbil fóra do cuarto de baño para que a cabeza se centre no que se ten que centrar. «Fagas o que fagas, Antía, vaste sentir mal», pensei. E é que nunca nolo din, pero elixir é pechar portas. Non andar camiños que, se tiveses outras vidas, quizais outras mil duascentas, poderías percorrer. Ao mellor deixas atrás vivencias que poderían ser mellores que as que elixiches. Tamén peores. Nunca o vas saber. Que pasaría se…? E se…? Ese «e se» é mortal para min.
Non quero dicir que a vida consista en tomar as decisións menos malas, pero vouno dicir. Ningunha decisión é perfecta nunca, así que nos conformamos con que se aproximen bastante a esa perfección. Intuír cal é o camiño con menos fochancas de todas as encrucilladas que atravesamos ao longo da nosa existencia é algo que melloramos co tempo, aínda que as consecuencias das nosas decisións poden tardar meses, anos, lustros ou mesmo décadas en verse. E, aínda así, sabendo que toda elección ten pros e contras, sabendo que a información sobre unha ou outra opción nunca vai ser completa, seguimos crendo que o de «menos mala» soa a que te conformas, a que te deixas levar, a que simplemente sobrevives no canto de vivir. Pregúntome se é xusto que unha crianza veña a este mundo porque á súa nai lle pareza que esa é a opción menos mala. Eu non quero iso para o meu fillo, para a miña filla. E sei, polo tanto, que nunca vou estar á altura. Porque non podo desexar para esta criatura nada menos que a perfección, e eu disto moito de ser perfecta. Así que sei, polo tanto, e xa agora, que vou ser unha mala nai.
Pregúntome se é xusto que unha crianza veña a este mundo porque á súa nai lle pareza que esa é a opción menos mala. Eu non quero iso para o meu fillo, para a miña filla. E sei, polo tanto, que nunca vou estar á altura
Seino cando me esquezo de respirar, cando non dou durmido polas noites; seino cando penso en como vou educar a esta criatura, en que futuro lle vou dar. Seino cando imaxino que vén, ou desenvolve, algún problema, e axiña aparece na miña cabeza que algo terían que ver os meus xenes defectuosos. Ansiedade, obsesión, depresión. Será coma min? Oxalá non. Pero leva o meu ADN, é inevitable que algo de min teña. Por que quixen condenala a esta vida? Que clase de monstro egoísta son?
Tamén o sei cando me imaxino levando a vida que levaba antes de quedar embarazada, cando imaxino a miña vida futura se no pasado tomase unha decisión diferente. Eu quería facer moitas cousas antes de ser nai, poderei facelas agora? E se deixo de ser Antía para ser “a nai de”? A min, que me encanta a soidade, volverei estar soa algunha vez? Voume perder a min mesma entre cueiros e atencións, entre tomas e mecos, entre potiños e chupetes? Ironías do destino, mesmo é moi probable que o bebé naza o mesmo día ca min. Xa é un feito consumado que me perdín, que nin aniversario de meu teño, e eu sen sabelo?
Pregúntome se isto que funciona mal en min funcionará igual de mal cando naza o bebé. Se saberei querelo. Se sentirei iso que se supón que teño que sentir cando lle vexa a cara. E se non é amor a primeira vista? E se non sinto nada? E se non sei coidalo? E se só penso no que perdín por ser nai no canto de pensar no que gañei? E se me arrepinto?
Pregúntome se isto que funciona mal en min funcionará igual de mal cando naza o bebé. Se saberei querelo. Se sentirei iso que se supón que teño que sentir cando lle vexa a cara
Penso en se son a única que sente isto, porque na cultura, nos medios, nunca se representan as nais que se saen do estereotipo de heroína-sacrificada-que-ama-con-loucura. Cantas mulleres se sentirían coma min algunha vez? Son un becho raro? A semana pasada unha comentoume, a pesar de avisar antes de que non mo quería dicir porque estaba «esperando», que se ela o soubera hoxe en día, cun fillo xa no instituto, non o tería. Eu sentinme contenta de que mo dixera, de que me confiara algo tradicionalmente tan vergoñento. Quíxenlle dicir que a entendía, que comigo estaba nun espazo seguro e, sobre todo, que non tiña que sentirse culpable. Que eu sabía que quería o seu fillo con loucura, e que as decisións non son nunca perfectas, só son menos malas.
Como puido pasar isto?, atópome preguntando moitas veces. Non o sei, non o sei, non o sei. Seu pai di que el si o sabe, que se quere me explica a teoría de facer bebés paso a paso, e ri para facerme rir, e eu río, pero logo choro, e despois quero berrar, ou abrazar as miñas cadelas, ou simplemente pechar os ollos e descansar, e deixar de tomar decisións. E entón el volve facer un comentario dos que sabe que me farán soltar outra gargallada, aínda que vaia acompañada de bágoas. E cando imos no coche cantando «Ay, mamá» berrando coma tolos, os dous, penso que a decisión menos mala está tomada e sinto algo semellante á paz. E á alegría. E penso que oxalá esta nena, este neno, saiba perdoarme o feito de ser unha nai imperfecta, porque eu non sei se serei quen. E tamén penso que oxalá comprenda que ademais de mamá fun, sigo sendo e seguirei sendo, tamén, Antía. Esa nena que non podía ser nai. Esa nai que seguirá sendo nena.