Levo dúas semanas cunha botella baldeira de Dr Pepper no portavasos do coche. Dr Pepper é un refresco carbonatado semellante á Coca-Cola, só que moito peor, porque ten un sabor a cereixa artificial como de medicamento; un deses sabores que se che queda pegado por toda a lingua. Non é doado de atopar aquí pola Galiza Dr Pepper (igual porque non temos un gusto de merda para os refrescos), así que teño que ir expresamente a unha tenda no polígono de Costa Vella para mercalo. 

Obviamente, eu non merco unha bebida que anoxo para o meu consumo persoal. O Dr Pepper é para Aaron. Aaron é, polo que sei, o maior desfrutador de Dr Pepper no planeta Terra, e cando colle un avión para vir verme o mínimo que podo facer é aprovisionarme do seu veleno azucrado preferido. Que menos, xa que sempre ten o meu prato favorito preparado cando son eu quen colle o avión para velo a el. Ou como me merca un paquete de Custard Creams, que a el non lle gustan, para que teña algo que tomar co paquete de té Lady Gray que garda na súa cociña e que nunca toca porque non bebe té. Hai moito meu no espazo de Aaron: as miñas galletas na lacena, o meu Lady Grey xunto o azucre, un spray para cabelo crecho no baño, algunha camiseta olvidada no chan da súa habitación, notas de amor na repisa da ventá, os meus pelos por todas partes (que só podo supoñer que os vai atopando durante semanas unha vez marcho). Pola súa parte el deixa sempre algún calcetín olvidado, algunha camiseta que lle roubo e, desta volta, unha botella baleira de Dr Pepper no portavasos do coche. Deixouna aí cando levei ao aeroporto.

 Non son nova nisto de querer a alguén desde lonxe. Un dos inconvenientes da incrible oportunidade de vivir en moitas partes son os anacos de ti que vas deixando con persoas ás que nunca máis vas poder ver todos os días. Teño o agridoce privilexio de ter moitos amores en moitos portos, a meirande deles amizades que me fixeron moito, moito ben. Pero eu sempre fun moi toxo, nunca precisei de tocar a ninguén para querelo. Non son moito de apertas e mimos, son máis de facer cousas canda alguén que quero. Cociñarlles, ver unha película. Eu non quero á xente con bicos, eu quero á xente levándoa ao aeroporto ou escoitando as súas teimas. Menos ao rapaz que deixou a botella de Dr Pepper baleira no portavasos do meu coche.

Agora, é difícil non escribir en clichés cando falas do teu amor. O amor romántico e a súa falta son os temas principais da meirande parte das cancións e libros e poemas e cadros e esculturas. E o amor na distancia tampouco é precisamente un tema novo, sobre todo na era da comunicación na que vivimos. Non hai nada de especial no meu amor, excepto que é meu. Pero para unha persoa que pensou unha boa parte da súa vida que non estaba feita para ser querida así, con 1.150 kilómetros polo medio e co esforzo que iso implica, véxome con ganas de escribir todos os os clichés de todos os libros e cancións e poemas, e aínda que non podo parar de falar do meu amor, cómeme a vergoña a idea de escribir así sobre el. Unha vez pasei vinte minutos buscando o nome dunha pedra en concreto só porque a cor me recordaba aos seus ollos, e cáchome a min mesma querendo escribir cursilerías sobre os seus ollos de amazonita. 

Ás veces as cousas que sinto son tan grandes e ridículas que intento escondelas baixo varias capas de sarcasmo. «O que sintes non é nada novo! A quen lle importa! Unha rapaza namorada máis!», penso. E é certo. Non son a primeira persoa en sentir que os máis de mil kilómetros entre o sofá da súa casa e a miña habitación pesan máis que esa mesma distancia en calquera outra dirección, e supoño que me toca aprender a escribir sobre este amor da mesma forma que escribo sobre o resto dos meus amores.

Volvendo á botella de Dr Pepper baleira no portavasos do meu coche. Esta botella tráeme polo camiño da amargura. Ao estar baldeira non ten ningún tipo de integridade estrutural; non vive quieta no portavasos. Báilame. Baila cando freno, cando cambio de marcha, cando poño o aire acondicionado. Salta ao oco do freno de man e salta ao oco debaixo da guanteira. E todas as veces eu collo a puñeteira botella baleira de Dr Pepper e póusoa no portasos do meu coche, no seu sitio. E é unha soberana estupidez, porque esta botella o único que fai é molestar… e non son capaz de tirala. Cando alguén que queres tanto e co que pasas tanto tempo seguido marcha, deixa ocos en todas partes. No lado esquerdo da cama. En todas as cadeiras enfronte á miña. Nas palmas das miñas mans. No asento do copiloto do coche. A única proba da súa presenza son os meus recordos. E o calcetín esquecido no chan do meu cuarto. E a botella de Dr Pepper baleira no portavasos do meu coche.

Así que mentres conduzo penso no meu amor, cos seus ollos de amazonita e os seus coñecementos enciclopédicos sobre o cine mundial, o seu vicio polo Dr Pepper, a súa cara de neno e a súa voz de home. Penso nas Custard Creams, no ben que cociña e no mal que baila, na sensación cálida que sinto cando ri como un neno, as súas brincadeiras, como pronuncia a palabra «cóxegas». Penso que o que sinto, por moito que pareza que o inventei eu, non é nada novo. Pero é meu. Penso na sorte que teño de querer a alguén nesta distancia. Penso no privilexio de ser querida polo meu amor. E de repente, non sei como, a puñeteira botella de Dr Pepper baleira cae do portavasos do meu coche por milésima vez. En fin. A botella está aí porque el estivo aquí. Xa a tirarei outro día.