O outro día vin a Alfonso Rueda. Tiven algún encontro co seu predecesor, sobre todo na Coruña. Non era difícil velo coller o pan preto de praza de Vigo, ou tomando unha copa no Sibarita ou nalgún lugar das rúas Fontán ou Picavia. Non é ser mitómano, non crean que milito nesas, pero confeso que me fascina poñer ollos e carne ás figuras principais. Debe ser o meu morbo xornalístico ou algún arrebato romántico, ou naturalista, por se o espécimen en cuestión en verdade parece o que semella. Tan acostumados estamos á preparación dos media que a natureza viva semella un obxecto de coleccionista para o ollo. En parecer o que semellaba Feijóo era un xenio. Aínda hai xornalistas a debater se a imaxe que tiñamos del, tan debuxada e protexida por propios militantes como medios afíns, era a imaxe verdadeira, era o home detrás da máscara.

Pero volvamos ao primeiro. Rueda. Vino subindo a rúa da Caldeirería en Santiago de Compostela, camiño da praza de Cervantes. Nas redes sociais foi algo comentado o feito de que, ao revés do seu tamén gris predecesor, o novo presidente da Xunta de Galicia ocupara a residencia oficial de Montepío, deseñada polo arquitecto Manuel Gallego Jorreto. O edificio, mención á parte, é unha das mellores obras arquitectónicas que nos deixa a Galicia dos 2000, non exenta esta década de cafradas varias e esqueletes de formigón varados. Algo varado, tamén, algo semellante a unha dorna afastada do porto na calma chicha, camiñaba Rueda. Póñome na súa pel e sinto algo de envexa, un relaxado paseo de Montepío á zona vella, pasando polos parques de Galeras e do Sarela, dos mellores lugares verdes de Santiago. O presidente ía de paseo, e camiñaba algo despistado. E confeso que empaticei con el. Quen non se sentiu confuso algunha vez? É algo metafísico, case. Quen non se sentiu de vez en cando transplantado?

Nas redes sociais foi algo comentado o feito de que, ao revés do seu tamén gris predecesor, o novo presidente da Xunta de Galicia ocupara a residencia oficial de Montepío, deseñada polo arquitecto Manuel Gallego Jorreto. O edificio, mención á parte, é unha das mellores obras arquitectónicas que nos deixa a Galicia dos 2000, non exenta esta década de cafradas varias e esqueletes de formigón varados.

É un home que me provoca certa curiosidade. Imaxinen toda unha vida á sombra, un segundo, cargo moi honrable pero, no noso ecosistema mediático deseñado ad hoc do Príncipe que exerceu como tal durante 13 anos, un cargo practicamente descoñecido. Saberían dicir o nome dun conselleiro ou conselleira actual? Os que somos cafeteiros pode ser, mais non as nosas amizades ou familia, que nos ve falando destes nomes como se foran parte dunhas estrañas runas dunha civilización perdida.

Escápaseme, porén, Rueda. Imaxinen que ese home se dirixe, como ocorría aquel día, hai non moito, cara a unha concentración que berra o seu nome. Pero na concentración non hai náuticos, non hai camisas fóra dos pantalóns e pulseiras da bandeira de España. Hai bandeiras da CNT, protesta e ruído, todo aquilo que semella extraterrestre. E no medio está Rueda. Non fai falta dicir que acelerou o paso e recibiu máis dun berro. Imaxinen, un home acostumado ás bicicletas, o Xacobeo, a vida tranquila. Téñolle envexa, e non o oculto. A vida tranquila, ata agora. E todos os días ocórreme así con el. Éncheme de curiosidade. Debátese forte no Pleno, hai un señor no medio, é Rueda. Inaugúrase unha escola, hai un señor no medio, debe ser Rueda.

Imaxinen, un home acostumado ás bicicletas, o Xacobeo, a vida tranquila. Téñolle envexa, e non o oculto. A vida tranquila, ata agora. E todos os días ocórreme así con el. Éncheme de curiosidade. Debátese forte no Pleno, hai un señor no medio, é Rueda. Inaugúrase unha escola, hai un señor no medio, debe ser Rueda.

Hai fotos da súa primeira semana no cargo, unha visita a unha escola na que se rodeou de crianzas, onde, aquí tamén, sentinme identificado con el, volvía ser aquel rapaz de instituto que volvía estar noutro instituto. No meu caso era porque miña nai, ao ser docente, viaxaba polo país adiante e, en aras da conciliación, nós iamos detrás. Cada lugar era un lugar novo. O presidente, de cando en vez, semella que acaba de chegar malia ter estado dende 2009 na Xunta de Galicia.

Na serie The Crown hai un chiste moi bo que elabora Winston Churchill. O chiste fai referencia a Clement Attlee, primeiro ministro laborista de 1946 a 1950, o período de nacemento do estado do benestar británico. Sobre Attlee, un home miúdo, cun aire a Lenin, calvo, e con lentes, Churchill dixo: «Párase un taxi baleiro diante do Parlamento e sae del o primeiro ministro». Confésolles que non puiden evitar facer un pararelismo inmediato.