Todas as noites, antes de me deitar, deixo preparado o que vou carretar durante a miña xornada laboral para evitar ter que facelo á maña seguinte, co sentido aínda na cama, e arriscarme a esquecer algo. Sempre teño o mesmo problema: levo máis cousas das que preciso. Teño medo de que, xusto ese día, exactamente ese, se me descargue o móbil e ningunha outra persoa me poida prestar o seu para unha emerxencia, así que levo o cargador que, por outra banda, tamén é un obxecto que posúo eu exclusivamente e ninguén máis. É moi probable tamén que o vindeiro día sexa o que, por fin, ese si, necesite empregar a tablet en clase, ou teña tempo para nas horas libres ler un cachiño, ou se me descarguen os vintecinco bolígrafos que levo de reposto.

Non son poucas as veces que me preguntei a min mesma sobre a orixe desta tara menor miña. Non sei se o fago por compensar o complexo de despistada co que cargo (outra cousa máis que traio e levo dun lugar a outro sen que acabe por cumprir papel ningún). Se cadra, é o incipiente síndrome de Dióxenes o que me fai non só acumular cachivaches no fogar, senón transportalos a todos os meus espazos vitais para poder estar rodeada de obxectos que perderon a súa funcionalidade a calquera hora do día. Ao mellor é un medo irracional a non saber funcionar sen ese ítem en concreto, unha dependencia case emocional del. Ao mellor non sei ter unha relación non tóxica co mundo material e só entendo os lugares como sitios que hai que encher de chatarra fóra de contexto e sen finalidade concreta. Ou, simplemente, é unha manifestación moi específica e algo molesta dunha inseguridade miña. Pode que non dera crecido de todo e siga querendo ser Doraemon ou o Inspector Gadget. Meu pai chámalle ao meu «complexo de Sherpa», obviando con benevolencia que o noventa por cento do que cargo eu nas costas non é susceptible de ser útil a curto-medio prazo; e intenta mitigalo infructuosamente. Non, claro que non quero deixar nada na súa casa, tolea? E se necesito xusto ese día todas e cada unha desas dez máscaras e non as teño a man? Se a min me pasara como a Yung Beef na súa canción «Intro» do álbum A.D.R.O.M.I.C.F.M.S. 1 (2013) e alguén me puxera as tesoiras no pescozo, levaría para a casa non os tres eurillos de El Seco, senón unha cantidade e unha variedade tal de trastos que pensaría, con moi bo criterio, en empregalos para converter unha aldea abandonada de Ourense nun sitio o suficientemente atractivo como para repoboala e devolvela á vida.

Non sei se algún día conseguirei entender que non é necesario que absolutamente todo aquilo que posúe unha fisicalidade conviva no mesmo plano espacial. Quizais non sexa nunca capaz de interiorizar que é imposible que vaia empregar simultaneamente todos os obxectos que a miña mente decide incluír nunha lista aleatoria. En calquera caso, gustaríame acabar aprendendo que por moito caos e enredo que haxa na vida e por moitas confluencias e madeixas que se formen, tamén existe unha certa consecución nos acontecementos e non é necesario ter sempre a perforadora de papel de catro buratos no macuto.