«Encerrado en mi casa
Todo me da igual
Ya no necesito a nadie
No saldré jamás».

Parálisis Permanente. «Autosuficiencia».

O Congreso dos Deputados debate hoxe unha prórroga máis, seguramente a última, do Estado de Alarma, e eu agardo que a aproben. Mentres escribo isto –onte– Pedro Sánchez comparece no Senado e aínda é unha incógnita o que votará o PP, se ben a mensaxe de Feijóo nas redes sociais, concedéndolle magnánimo a Carmen Calvo ese tempo extra que ela lle pediu, case anticipa que Casado cederá. Seguramente, tamén, por derradeira vez.

Quince días máis non alteran a posibilidade de convocar as eleccións autonómicas en xullo. Para entón, aínda seguirá fresco na retina o recordo dun presidente da Xunta providencial, omnipresente; o mesmo que, dende a tele, nos acompañaba durante unha hora no xantar –día si, día non– dende detrás dese atril, case un púlpito, no que exercía de Gran Irmán, de chamán da tribo, de home medicina capaz de sandarnos e protexernos do ceo que ameaza con esboroarse sobre as nosas cabezas. Que o prezo fose o sacrificio de sete virxes, a entrega do primoxénito de cada familia ou a metade das nosas colleitas teríanos dado igual. O medo é a mensaxe e a pantalla o medio para transmitilo. No confinamento, como na casa de Gran Hermano –do de Vasile–, todo se magnifica. Case podiamos convalidar o trámite das urnas e prorrogar o mandato, como eses convenios que se renovan automaticamente ano a ano se as partes están de acordo.

Como este martes non tocaba Aló, Presidente, no seu sitio atopo a psicóloga de cabeceira da TVG falando do novo síndrome de moda, o da cabana. No rótulo –ás súas palabras sempre lles poñen aspas; ás de Feijóo, verdade revelada, poucas veces– explica que quen o padece non quere saír da casa «por medo». Non o comparto. Non preciso dunha PCR para saber que estou contaxiado de cabanismo. Podo parecer asintomático, pero só o feito de ter sido considerado esencial e, polo tanto, de verme obrigado a saír á rúa todos os días –casa-traballo, traballo-casa con paradas periódicas no súper– impide que o meu sexa un caso de extrema gravidade.

Medo era o que tiñan os meus pais. Con 82 anos cumpridos o día que se declarou a alarma, e cargado diso que o Sergas definiría como «patoloxías previas», sorprendeunos gratamente que o vello aceptase sen chistar permanecer na casa durante o confinamento. Tomámolo como unha mostra de sentidiño, algo raro en alguén tan acostumado –como a maioría de homes da súa idade– a facer sempre o que lles petase. Pero non: era medo. Descubrímolo polas bravas, cando só á segunda aceptaron que a ambulancia o levase a urxencias por unha terrible dor abdominal que resultou ser peritonite. O luns volveu para a casa e segue sen gana de saír.

O meu é outra cousa. É un sentimento similar ao que invade o protagonista no final de La autopista del sur –o conto de Cortázar–, cando os coches se volven poñer en marcha e se desfai esa pequena sociedade nacida no corazón dun descomunal atasco de orixe descoñecida. Os vehículos dos seus novos amigos pérdense na marea de carrocerías que se aproxima, por fin, a París, e a historia remata: «corríase a oitenta quilómetros por hora cara ás luces que medraban pouco a pouco, sen que xa se soubese ben por que tanto apuro, por que esa carreira na noite entre autos descoñecidos onde ninguén sabía nada dos outros, onde todo o mundo ollaba fixamente cara adiante, exclusivamente cara adiante».

Cara adiante. Cara á vella nova normalidade.

E co convenio por renovar.