A vista do paxaro: Abel, Orson e Woody

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

Cando arrinca xaneiro temos todos a sensación de que os excesos do Nadal xa remataron. Sentimos a noite e o día de Reis como unha prórroga, a sesión infantil da que moitos se descolgan. Só hai un neno en toda Galicia que alonga as festas ata mediado o mes: Abel Caballero. Ao socialista dóelle máis apagar as luces que pagar a factura. É comprensible: sen leds estariamos diante dun príncipe destronado. Non é doado argallar populismos políticos que dean tanta publicidade e cartos a uns dominios, e, como pasa sempre cando chega a fin dos tempos felices, ao alcalde de Vigo éntralle a primeiros de ano o vertixe de xestionar o día a día. Estou moi a favor dos réditos que deixa o lucerío, pero sorpréndeme, e moito, a falta de transparencia na adxudicación das licenzas da nora panorámica ou das casetas da praza de Compostela. A concesión, polo que parece, nin cheirou o obrigado concurso público. Preferín, as pasadas vacacións, non montar nesa atracción, por se as autoridades a precintaban e quedaba eu bicando o ceo atrapada nunha carlinga.

O actor J. Cotten en The third man.

Non dubidei, con todo, en retar ao mareo na roda do Prater de Viena. Ao tempo que subía, lembraba o diálogo de Harry Lime e Holly Martins en The Third Man (1949), a película de Carol Reed con guión de Grahan Greene.

Sentirías compaixón por algún deses puntiños negros se deixasen de moverse? –repetín desde o máis alto sen arredar a mirada das persoas que camiñaban abaixo. E volvín ver os protagonistas da secuencia que máis me impactou no cine, Orson Welles e Joseph Cotten, recreando esa tensa traizón entre amigos, o veleno da ambición e a miseria do ser humano. O estómago encollíaseme naquela viaxe, mentres eu cantaruxaba a magnífica banda sonora dunha cinta impecable que ten como ingredientes, ben medidos, os xogos de luces e sombras, a peculiar inclinación da cámara, a dosificación da información no relato e unhas interpretacións soberbias.

Maryam d’Abo e Timothy Dalton en The Living Daylights.

Antes de baixar da cabina acordoume o bico de James Bond a Kara Milovy, tamén na nora vienesa, unha localización perfecta para o debut de Timothy Dalton coma o axente 007 en The Living Daylights (1987). O director, John Glen, traballou nos seus inicios co produtor de The Third Man, Alexander Korda, e emocionoume a chiscadela que lle dedica ao clásico no que participou de mozo: o personaxe do vendedor de globos do parque.

Julie Delpy e Ethan Hawke en Before sunrise.

Mentres o amorío entre Jesse e Celine medra polas rúas, cae a tardiña na nora do Prater na deliciosa Before Sunrise (1995): un romance, aparentemente de manual, que conquista cos coidados diálogos entre dúas persoas que non teñen medo de se arrepentir das súas palabras, só interrompidas polo xirar da roda e o esperado bico entre Julie Delpy e Ethan Hawke. O director, Richard Linklater, cóntanos con poesía que os amantes non se volverán ver, repasando coa cámara os lugares, xa baleiros, polos que os protagonistas pasearon a súa intensa aventura.

Kate Winslet en Wonder Wheel.

A nora é unha máquina moi efectiva dramaticamente. O seu movemento monótono e circular fala da rutina da vida, das viaxes a ningunha parte. Woody Allen sácalle partido narrativo en Wonder Wheel (2017), onde a nora de Coney Island simboliza as vidas aburridas e as subidas e baixadas emocionais de Humpty e de Ginny, o matrimonio interpretado por Jim Belushi e Kate Winslet. Unha historia árida, envolta nunha fotografía preciosista, na que o xenio neoiorquino xoga en cada plano coas luces da atracción para vertebrar a ambientación do drama.

Hayden Panettiere, Claire, a animadora de Heroes.

As series tamén montan nas rosquillas de cores. Heroes (2006-2010) ten un final impactante: a animadora Claire guíndase desde a nora á vista de todos, cae ao chan ilesa e revela así que está dotada de poderes para salvar a humanidade. Un xeito de pechar o círculo arredor do que xirou desde a súa presentación: é verdadeiramente invencible.

Carnivale (2003) non é unha serie convencional; o complexo universo polo que transitan os feirantes ambulantes e os demais personaxes resulta excesivo e ás veces difícil de comprender. Oriéntanos en cada capítulo a nora, metáfora do destino dos protagonistas, cuxas vidas tamén dan voltas cara un final que enxergan apenas en visións e do que loitan por fuxir.

As noras representan o eterno retorno, coma a viaxe de Abel, quen, despois de apertar as nubes de Nadal desde a cabina máis alta da roda luminosa de Vigo, regresa cada 15 de xaneiro ao punto de partida vital e laboral do seu despacho.

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail