«Ele vai com Marcial Dorado, nun barco, amigo de um narco».
Poetarras. «Feijóo».
Aínda que en terra firme non haxa quen lle tusa -ou iso semellaba ata o último debate-, os ventos mariños non son favorables a Núñez Feijóo. Se navegase con Elcano, aposto a que nunca remataría esa volta ao mundo. Se fose o contramestre de Colón –non entremos no debate sobre a galeguidade do tipo ao que lle tomban as estatuas– seguro que chegaban ás Indias Orientais e non ás Américas. Iso si, dalgún xeito que descoñecemos, a súa capacidade como xestor serviría para que o nomeasen vicerrei daquelas terras. E os nativos estarían encantados. Pregoeiros ben pagados e pergameos pendurados das paredes gabando as súas virtudes acabarían por disuadir os poucos desafectos.
A súa foto con Marcial Dorado –manchea de crema solar no ombreiro, Ray-Ban Wayfarer e pelaso moito máis escuro do que agora– forma parte xa da nosa cultura pop
As desventuras marítimas do candidato popular á reelección comezaron preto da costa, sen necesidade de saír da ría de Arousa. A súa foto con Marcial Dorado -manchea de crema solar no ombreiro, Ray-Ban Wayfarer e pelaso moito máis escuro do que agora, o un; gorriño branco, barba recortada e brazo apoiado na varanda do iate, o outro- forma parte xa da nosa cultura pop. Nin esa nin o resto do book (incluídas aquelas nas que «había neve») lle pasaron factura. Por moito menos, outra foto, noutro iate, cun empresario dos que van polo legal, desatou unha cruzada contra Anxo Quintana. Aquilo foi clave para que o bipartito naufragase fronte ao que paseaba en barco cun narco. Unha foto antiga, que xa fora publicada por outros medios, e non precisamente na portada, como a de Alberto e Marcial na primeira de El País.
Apenas uns días despois desa capa, Feijóo –xa presidente da Xunta– viaxaba a México tras a estela doutros barcos: os que menos dun ano antes prometera en directo interrompendo a programación da TVG. Faltaban cinco meses para as eleccións que lle darían a súa segunda maioría absoluta cando anunciou un acordo con Pemex para construír catorce barcos e crear 2.500 postos de traballo. As contas da leiteira seguirían medrando ata a vintena; na realidade, fixéronse dous. Durante meses, eses contratos consideráronse unha sorte de animal mitolóxico; o mesmo que moitos pensabamos das fotos do iate nos tempos do bipartito.
Nese encontro, o daquela director xeral da petroleira mexicana confirmou «os compromisos acadados co seu predecesor», Suárez Copel. Ese home chámase Emilio Lozoya. En febreiro foi detido en Málaga por orde da Interpol, acusado de suborno, fraude fiscal e lavado de cartos (isto último, algo que comparte con Dorado). Hai apenas uns días, cos candidatos pedindo xa o voto, aceptou ser extraditado a México.
Feijóo insiste en que non hai caso e que o interese por revivilo foi cousa da precampaña, «onde todo vale». El sábeo ben
O caso Lozoya está relacionado cunha trama que sacudiu Suramérica, a das mordidas millonarias da construtora brasileira Odebrecht; pero a Fiscalía investiga tamén outra das súas operacións: a compra do estaleiro vigués Barreras, seguramente decidida naquel primeiro encontro con Feijóo, o de abril de 2013, e asinada sete meses despois.
Feijóo insiste en que non hai caso e que o interese por revivilo foi cousa da precampaña, «onde todo vale». El sábeo ben. As fotos de Quintana ou a retransmisión en directo do acordo con Pemex foron no seu día unha boa mostra.
Daqueles barcos non queda nada. Os de Pemex -agás os famosos dous floteis- nunca existiron e os de Marcial incautounos a xustiza. Como co do pan e as torradas, a historia ensinounos que, a falta de barcos, boa é a honra; aínda que sexa como escusa. Se por honra admitimos «cousa pola que unha persoa se sente enaltecida e orgullosa», aposto que neste caso hai tempo que a botaron pola borda.