Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Os sábados na casa eran días de tebeo. Tanto tiña a estación do ano, o meu pai formaba a prole e levábanos no barco Vigo-Cangas a pasar o día. Sempre o mesmo ritual: compraba historietas para todos no quiosco da estación marítima e, despois dun baño na praia de Area Milla, xantabamos nécoras no bar de Maximina. Ler na travesía as viñetas -que na viaxe de volta intercambiabamos entre os irmáns – era o comezo dun sábado perfecto. Eu sempre escollía Din-Dan ou Pulgarcito, as que máis páxinas traían dos meus personaxes preferidos: os de Vázquez e os de Ibáñez. Aprendera a ler coas Aventuras de Tintín e, con cinco anos, a linguaxe de debuxos e bocadillos xa me resultaba tan familiar como o sabor das nécoras.
É complicado facer series ou películas de tebeos: todos escoitamos antes na nosa cabeza as voces dos personaxes. Cando saíron á venda as películas das Aventuras de Tintín merqueinas todas. O falar distraído do profesor Tornasol ou o bruar dos insultos e xuramentos do Capitan Haddock non tiñan nada que ver co que eu levaba anos oíndo na miña imaxinación. Fixen un esforzo brutal por non desesperarme mentres miraba os filmes, ata que a completa decepción chegou con As Xoias da Castafiore, onde Bianca Castafiore, o Reiseñor de Milán, interpreta o seu famoso «Aaaah!!! Eu río de verme tan bela neste espello»: estaba claro que ningún actor, humano ou de animación, me sabería cantar nunca a «Aria das Xoias» da ópera Fausto como a esnaquiza, no meu maxín, a diva que máis tímpanos escachou.
Outro asunto é a recreación e interpretación das tramas das viñetas con actores e espazos construídos para a pantalla. Peter Jackson convenceu a Steven Spilberg de que a única maneira de levar a novela gráfica ao cine era con personaxes de carne e óso. E fixo diana: co filme As aventuras de Tintín: O segredo do alicorno (2011) sentín a mesma intriga e emoción que vivía cada vez que abría unha nova aventura do afouto reporteiro de Hergé. Os autores prometeron unha triloxía, pero polo de agora toca agardar. A recadación daquela película non acadou nin a metade do esperado, razón de peso para deixar o proxecto aparcado nun caixón.
Non hai superheroe que non teña a súa saga na pantalla: Superman, Spider-Man, Batman, Hulk… a lista é tan grande coma titáns coñecemos. Os cómics -co que me gusta a palabra tebeo, señores da RAG- máis populares contan peripecias de acción moi atractivas para o cine familiar. Os clásicos das viñetas teñen outra vida grazas ás novas tecnoloxías.
Desde a banda deseñada cheguei a moitas películas, como a adaptación de Tamara Drewe (2010), unha historieta ben divertida da británica Posy Simmonds. A cinta, dirixida por Stephen Frears, non alcanza o encanto do cómic: pura explosión de ironía e personaxes deliciosos que paga a pena ler. Fálovos, as obras de Hergé á parte, da novela gráfica que máis veces regalei.
No poderoso relato, negrísimo, Unha historia de violencia (1997), o sangue salpícate cos debuxos de Vince Locke e o guión de John Wagner. David Cronenberg, no 2005, dá movemento a esas viñetas a través das caracterizacións de Viggo Mortensen, María Bello, Ed Harris e William Hurt: brillantes interpretacións ao servizo do talentoso xogo de imaxes artellado polo director. A secuencia de Tom e Edie na escaleira resulta irresistible; trece anos despois non hai no cinema unha soa escena de sexo que a supere. Pola adaptación do guión Josh Olson foi nomeado aos Oscar, e ben que mereceu levar para casa a figuriña -finalmente, para Diana Ossana e Larry McMurtry, por Brokeback Mountain-. Unha historia de violencia é, en cómic ou en celuloide, unha xenialidade.
A apocalipse zombi imaxinada por Robert Kirkman e ilustrada por Tony Moore eu coñecíaa como Los muertos vivientes antes de que se convertese en The Walking Dead. A serie atrapoume, algo que non conseguira a novela gráfica. Hai uns meses chegou ás miñas mans un dos últimos números dos cómics que en España publica Planeta e sentín que a ficción televisiva, na súa oitava tempada, estábase a afastar da historia orixinal e a transitar por outras tramas independentes das viñetas.
Hoxe é sábado. Non haberá travesía en barco, baño, nin nécoras, pero baixarei ao quiosco a mercar un tebeo e chamarei ao meu pai para contarllo.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán