Como premisa dunha serie de ficción política ten xeito dabondo como para reducir a sinopse: un economista arxentino, impulsado polo éxito mediático colleitado nas tertulias infinitas do infoshow televisivo, decide entrar en política. Nun ano chega a deputado nacional. O ano seguinte redobra a cambadela e preséntase á presidencia cunha receita aparentemente infalible nun país politicamente queimado e economicamente colapsado: «Que se vaian todos».

Ata aí, todo ben. O problema para vender a nosa serie chega á hora de deliñar ao protagonista. Con dar dous trazos córrese o risco de que o receptor ría a gargalladas ou marche correndo polo que parece máis unha trama lisérxica dun inspirado guionista ca unha historia do veludo do poder. Imos aló: o noso personaxe, de nome Javier (53), gasta chupa de coiro, guedellas leonadas e leva patillas de prócer das independencias latinoamericanas. Os ollos celestísimos énchenselle de sangue cando sae aos mitins, mentres chouta e acena cos brazos como na final dun mundial berrando «¡Viva la libertad, carajo!» e «¡La casta tiene miedo!» como un Rod Stewart espeluxado. Noutros actos, en barrios populares, sae coa cara arroibada enriba dunha camioneta axitando unha motoserra prendida «para recortar o estado».

Porque Javier é un economista liberal que non ten outro credo político ca o libre mercado. Por iso avoga por eliminar o banco central, facer desaparecer a moeda local e dolarizar a economía. Tamén di que a xustiza social é un roubo, e que hai que eliminar os subsidios para os máis pobres, porque «son como quitarlle o pan a un para darllo a outro». Tanto cre no mercado que afirma que no seu mundo ideal, en troques das doazóns, debería crearse un mercado de órganos e ata de bebés. Javier di que é anarcocapitalista na teoría (dentro do capitalismo quere destruír o estado) pero minarquista na práctica (acepta que exista na mínima expresión). Quere reducir os ministerios a oito, eliminando o de educación, por exemplo, acabar coa «ideoloxía de xénero», facer que a obra pública sexa privada e liberar o porte de armas. Non tolera nin ao Papa Francisco, compatriota seu, porque é «un comunista», ao tempo que nega o número oficial de desaparecidos na última ditadura arxentina.

Pero o rechamante de Javier non é (só) a doutrina política, senón a súa propia vida. Cando chega a casa, alí o esperan, cada un no seu cuarto propio, catro mastíns ingleses, aos que lles deu os nomes dos seus ídolos da teoría liberal: Murray (por Rothbard), Milton (por Friedman), Robert e Lucas (por Robert Lucas). Os catro, en realidade, son clons, que mandou facer nos Estados Unidos, para «reencarnar» o seu «fillo», así o di el: Conan, un can que morreu hai cinco anos, pero Javier fala con el a través dunha médium. Cando lle amosan unha foto de Conan, como xa sucedeu na televisión, chora e queda aloulado, co rostro ido. A interlocución co «primeiro libertario en catro patas», como rezaba o perfil de Twitter que lle fixo ao cadelo, será a súa guía nos inextricables vieiros da política arxentina. Como será unha comunicación con Deus, o «número 1», a que dictará o seu futuro? Segundo Javier, o designio divino comínalle «a misión» de ser presidente da Arxentina.

No país dos diváns, a análise psicanalítica de Javier parecer dar respostas: maltratado fisicamente polo seu pai na infancia, rexeitado polos compañeiros nun colexio católico de Buenos Aires, refúxiase no fútbol (de feito, chega a ser porteiro de Chacarita Juniors) e na música (lidera un grupo adolescente de rock, Everest). Sen relacións sentimentais coñecidas, refúxiase na súa irmá Karina, El jefe, a súa grande conselleira. Con 45 anos empeza a asomar nas televisións e axiña causa furor. Ao principio preséntano coma «o punk da economía». Fai subir as audiencias, namora a base de insultos e arroutos pasaxeiros e enche de afouteza ás masas co seu histrión. Especialmente entre os (varóns) máis novos. Na Arxentina votan desde os 16 anos: aqueles que xa non coñeceron máis que crises (e que aínda non emigraron). Javier dálles exactamente o que queren e eles amplifícano nas redes. Os críticos poñen en dúbida a súa estabilidade mental, pero el vai subindo chanzos de dez en dez. Para completar a viaxe presenta en sociedade a súa primeira moza coñecida: Fátima Flórez, famosa na Arxentina por ser a imitadora de Cristina Fernández de Kirchner, o demo mesmo para Javier (con permiso de Keynes).

Nesta ficción psicotrópica só faltaría un grand finale á altura de semellante parideira creativa. Pero o malo é que isto que acaban de ler non é House of Cards con retallos de Zucker-Abrahams-Zucker: todo é pura realidade, mesmo pasada pola peneira daquel que se fai chamar León pero que todos coñecen desde sempre como Loco. El Loco Javier Milei.