(Contén spoilers de Spider-Man: No Way Home).

Evidentemente, o meu heroe favorito é Spider-Man. Un dos poucos heroes working class, que coida da súa comunidade como pode, con e sen o disfraz posto. Vin todas as películas de Spider-Man mil veces, e téñolle cariño a todas as versións: a de Toby McGuire, a de Andrew Garfield e a de Tom Holland. Este último actor é o que sae nas de Marvel estas das que hai tantas nos últimos anos, e levándolle a contraria a todo o mundo da miña quinta… o meu favorito é el, tanto porque opino que o rapaz o fai fantasticamente como porque penso que as súas películas son as mellores. De feito, vin a última o outro día e afectoume tanto que sigo chorando como unha mona cando penso no final; no coche, no baño e no teléfono da miña nai. E vou intentar explicar por que.

Parecerá que non ten que ver, pero son unha irmá maior. É moi importante para min ser unha irmá maior, xa que eu son a irmá maior de Samuel. Hai no mundo mundo moitas irmás maiores de moitos irmáns pequenos, pero só hai unha Malva que sexa a irmá maior dun Samuel, é só hai un Samuel que sexa o irmán pequeno de Malva.

Vou dicir exactamente o que penso dese rapaz: considero que Samuel é profunda e fundamentalmente insoportable. Considero que o seu rol neste mundo, no que a min respecta, é irritarme con cada cousa que di ou fai. Ao mesmo tempo, tamén considero que Samuel é o adolescente máis divertido, enxeñoso e interesante sobre a face da terra, á parte de (obviamente) o neno máis bonito da historia da humanidade; polo que si, temos unha relación de irmáns perfectamente normal.

Unha vez, cando mencionei que ser a irmá do rapaz máis insufrible do mundo era unha parte moi importante da miña identidade, unha amiga (que tamén ten un deses) dixo «pero por que?». Eu contesteille: «É complicado, dinme conta despois do derrame».

A finais de decembro do 2014 o meu irmán, que era entón un neno, tivo repentinamente un derrame cerebral polo que tivo que ser operado de urxencia. Pasou varios días nun coma inducido e os médicos dixéronnos que existía a posibilidade de que cando espertara non lembrase quen era. Recordo que esa noite, na ducha, non podía parar de chorar e pensar: «Non se vai lembrar do día das caravanas».

O día en cuestión quedara comigo no piso de Compostela, e fomos a unha exposición de caravanas en Área Central, onde imaxinamos as aventuras que viviriamos nelas. Asignamos camas, escollemos asentos e rimos moito toda a tarde. Despois collemos o bus urbano, no que puido ir de pé e darlle ao botón de stop, comemos chuches, vimos unha peli coas miñas compas de piso e compartimos unha cama diminuta na que me roubou a manta sen compaixón. Ese recordo era especial porque era noso, dos dous, un día especial dunha irmá maior e un irmán pequeno, e rompíame en dous a posibilidade de mirar á cara do neno máis bonito da historia da humanidade e ter que dicirlle: «Ti es o meu irmán, o que me dicía que me quería de aquí a Plutón e volta, e encántanche as caravanas».

Hai unha versión de min que só é de Samuel, e a Malva de Samuel é tan real e tan certa como a Malva que vive na miña propia cabeza

E é que eu son eu, pero tamén son a persoa que vive nos recordos dos demais. Hai unha versión de min que só é de Samuel, e a Malva de Samuel é tan real e tan certa como a Malva que vive na miña propia cabeza.

Sen intentar meterme moito nos detalles para que a spoiler police non me coma, na última de Spider-Man Peter Parker ten que tomar a decisión de que todo o mundo se esqueza de quen é para así salvar o universo (xuro que isto ten todo o sentido do mundo dentro da película, pero hai que vela). El vive con todos os recordos de toda unha vida co seu mellor amigo e a súa moza, e todes quen o quixeron, pero eles non o lembran. E parecerá unha tontería, pero chorei no cine pensando na vez que durante días me enfrontei á posibilidade de que desaparecera Malva, irmá maior de Samuel, a Malva de Samuel; Malva, a que é unha irmá maior.

É moi importante para min que as persoas ás que quero me pensen, porque penso moito nas persoas ás que quero, e penso moito nas personas que me quixeron. Falei dos ollos de Leonor, a miña avoa, porque a forma que tiña de quererme fai que sexa máis fácil existir. O amor que me deixou de herdanza é unha das cousas máis prezadas que teño. Cando unha persoa marcha, deixa cachiños dela en todas partes. Vivimos en nós e vivimos nos demais; a morte quítanos os nosos corpos pero non pode levar os recordos, ou as palabras, ou como se sente a xente cando pensa en nós, así que: que é vivir, senón ser querido?

E finalmente, que é o loito, senón un montón de amor que non sabes onde poñer?

A morte quítanos os nosos corpos pero non pode levar os recordos, ou as palabras, ou como se sente a xente cando pensa en nós, así que: que é vivir, senón ser querido?

Samuel espertou do coma e si que sabía quen era el, e quen era eu, e quen eramos todes. É agora un rapaz máis alto ca min, con recordos novos e recordos vellos. Non lle gustan as películas de súper heroes, pero si as películas de chorar, coma min; encántalle a comida picante e o cilantro, coma min; e gústalle escoitar «Something Stupid», a canción (a versión de Robbie Williams e Nicole Kidman, non a orixinal de Frank e Nancy Sinatra), coma min. Entendín máis tarde que eu sempre sería a súa irmá, viva o meu recordo na súa cabeza ou non, pero si lembra o día das caravanas. Ese recordo segue sendo noso, dos dous, como as películas de chorar, o cilantro, e «Something Stupid».

E cando chegue o meu momento, teño a esperanza de que, de cando en vez, Samuel escoite a miña voz dicíndolle: «Quérote de aquí a Plutón, e volta», e el pense: «Seino». Porque espero que dalgunha forma el sempre teña a Malva de Samuel, que é só del, e de ninguén máis.