Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
Os reis magos sempre me trouxeron os agasallos equivocados. Non porque quixera agasallos caros e extraordinarios, senón porque odiaba as bonecas. Todas as mañás do 6 de xaneiro quedaba brutalmente decepcionada. Sobre todo porque dos catro irmáns e tres curmáns, fun a única coa que nunca acertaban. Os primeiros anos chorei sen entender como os reis podían ser tan estúpidos. O primeiro agasallo que recordo é un bebé plástico gordo e calvo, con enormes pestanas e ollos verdes. As mans estaban abertas, sempre pedindo algo. Estaba vestido cun cueiro e tiña un burato entre os beizos pechados, onde había que poñer o cabo dun biberón, que viña co agasallo. Pero o cu estaba pechado e onde se supuña que tiña o sexo, non había nada. Metíame medo e, con todo, os maiores obrigáronme a recollela coma se fose de carne e óso.
Mentres tanto, os meus irmáns xogaban con coches en miniatura, o Scalectrix, os xogos de construción Meccano, o Tente, os Xogos Reunidos Geyper, o Quimicefa, etc. Aínda que eu sempre acababa xogando cos seus xoguetes, nunca perdoei nin me sentín satisfeita con aquela inxustiza. Protestei e preguntei, facendo tolear a miña nai. Mais non tirei a toalla e todas as noites de reis ía para a cama emocionada. O ano seguinte regaláronme outra, pero non era un recén nacido senón unha rapaza vestida de estudante, co pelo de aspecto real e os ollos redondos coma bólas.
As bonecas parecéronme obxectos mortos que vestían de xeito impracticable para aventuras. Pero durante anos foron o meu agasallo constante (en reis, santos e aniversarios), e incluso un kit de limpeza completo para nenas, con vasoira e luvas para fregar. Mentres os meus irmáns seguían recibindo agasallos espectaculares. Nunha ocasión conseguiron uns walkie-talkies cos que me fixeron maxia. Antes de que falasen os xoguetes, os meus irmáns colocaron un walkie-talkie dentro do corpo dunha boneca. Entón o do medio sostiña o xoguete, mentres que o maior dicía dende outra habitación: «Ola Mara». A moza de rostro morto falaba! Os meus irmáns riron do meu asombro. Conseguiron o impensable: durante uns momentos divertinme cunha boneca.
Durante a miña infancia houbo un tempo que tiña ata vinte. Odiaba a todas por igual. A miña nai dispúxoas na cuberta da miña cama, un inmenso moble que pertencera á miña avoa, e todas as noites había que retiralas. Nunca quixen durmir con ningunha delas. O que ninguén sabía é que antes de meterme na cama adoitaba tirar a colcha, sacudila con forza e ver como as bonecas voaban por toda a habitación. Logo sorriría, como cando un día comecei a ler sílabas e, a partir dese momento, os xogos infames chegaron acompañados de libros de contos.
Hai pouco pregunteille á miña nai por que insistía en darme eses agasallos: «Pero Mariña, non fun eu, eran os reis magos». Co paso do tempo entendín que estaba a facer o que lle ensinaran na Sección Feminina e que, seguramente, quería darme o que lle faltou na miseria da posguerra. Como me ía regalar Madelman ou o Auto-Cross? Aínda recordo a desorde que comezou cando eramos adolescentes e un dos meus irmáns quería mercar unha camisa rosa. Segundo o adoutrinamento fascista, as persoas e os xoguetes tiñan un xénero definido, así como cores, deportes, roupa, zapatos, etc. Non obstante, houbo un 6 de xaneiro, cando cansos de escoitarme (porque a miña persistencia infantil era algo épico), os reis trouxéronme os Madelman do Polo Norte, que tiñan unha zorra e incluso un can huski. O can estaba tan ben feito que durante anos meu pai mantívoo pegado ao cadro de mandos do coche.
Non teño nin idea de como é o mundo dos xoguetes españois nestes días, pero a xulgar polo número de votantes de VOX, seguramente hai miles de nenas e nenos que o día dos reis van espertar para decepcionarse. Pero o que os adoutrinadores ignoran é que o carácter, personalidade ou orientación sexual de moitos nenos, non se lle pode engordar como se fosen gansos. Ás veces, na súa sede de control e domesticación, os retrógrados dispáranse nos pés. Porque en vez de señoras e señores, heterosexuais, de dereitas e ben pensantes, o que están a criar son almas rebeldes e inconformistas.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
