É ferinte. Unha puñada no peito ao sentir que o tempo pasa mentres a tinta seca. Os meses fuxiron correndo mentres ti viaxabas, saías de festa, visitabas aos teus avós e cumprías co teu traballo. Pero a páxina en branco continuaba aí, queda e en silencio, mirándote con cara de abandono, de decepción. De carraxe. Ten a mirada da parella coa que tanto compartiches e que semella que agora non te coñece en absoluto. Cantas veces ollaches a páxina en branco ou pensaches nela e sentiches que non, agora non podes.

Comprendes que tiñas unha relación de amor co xornalismo como nunca antes a pensaras cando cres que estás a piques de perdela. E desta volta, despois de tantos anos indo da man, soltáchela e es incapaz de volverlla coller sen sentir desacougo. Cantas persoas hai mellores ca ti. A quen lle importa o que ti escribes. Canta xente te felicita sen terte lido nin unha soa vez. Amiga, es unha impostora nun mundo de plumas brillantes.

No Twitter, os autores aos que les a cotío felicítanse entre eles constantemente. Elas tamén, pero sen unha endogamia tan marcada. Semella, máis ben, unha contrarrevolución. Logo descobres que os homes que tanto se felicitan póñense podres por detrás nunha delirante carreira por ser o máis recoñecido, e que a premiítis –deles e delas– é un mal endémico na profesión que tanto amamos. A pantasma da inseguridade sobrevóanos sen piedade e míranos dende ben arriba, coitados liliputienses da escrita.

Ten que pasar tempo ata que volvas mirar con fame a páxina en branco. É a única maneira de que te decates de que o que vos separa non é a mediocridade, a incapacidade nin a falta de ideas. Non es unha impostora. Só es unha mente obnubilada na engranaxe dos egos e as competicións –nas que aínda impera a testosterona–.

Non queres un Pulitzer. Só queres seguir amando a páxina en branco.