É todo unha cuestión do antagonista, máis que do heroe. Cada nova serie de Star Wars que chega ás plataformas (convertendo en cotián o que durante décadas era algo case máxico: a aparición dun novo contido da saga) faino enfrontándose a unha sombra alongada, case infinita: a de atopar un vilán á altura de Darth Vader. Un obxectivo que sería directamente imposible de acadar se nos cinguísemos só á súa banda sonora. Pode haber algo máis impoñente para anunciar a chegada do mal que a Marcha Imperial? A pregunta é retórica. Non, claro.

A nova serie de Obi-Wan Kenobi (cun Ewan McGregor cada vez máis parecido a un Xesucristo canónico) achegábase a un personaxe convertido en lenda dende a súa primeira aparición, no Episodio IV: un espantallo sen rostro que salvaba a vida de Luke Skywalker poñendo en fuga os Moradores das Areas (que, como todo o mundo sabe dende entón, son asustadizos… pero volven, e en maior número). A mística do heroe estaba garantida, pero era preciso atopar un antagonista á súa altura se non querían repetir o acontecido con Boba Fett.

As altas expectativas sobre a serie do icónico cazarrecompensas fixeron augas durante capítulos ata que as súas aventuras mudaron, de facto, nunha terceira tempada do Mandalorian, o sorprendente éxito previo da franquía. Foi unha especie de reparación, de –nunca mellor dito– xustiza cósmica, xa que para moitos, a saga de Mando era en realidade o arco argumental que Boba merecía dende antes de que conxelasen a Han Solo en carbonita. E non só porque o seu fose o casco orixinal, aínda que agora teime en levalo no brazo para exhibir a súa calva…

Kenobi, Boba Fett, Mandalorian… todos eles visten con gallardía o traxe de heroe, pero a historia só acada a altura desexada cando contan en fronte cun antagonista que é quen de plantarlles cara ata facernos dubidar seriamente do seu éxito. Non é unha cuestión de poderes, nin de armamento, nin sequera de falta de escrúpulos: é un problema de carisma.

Hai uns anos, o xornalista Fran P. Lorenzo –hoxe no equipo da Yolanda Díaz– preguntábase se tamén nas letras galegas teriamos o noso propio supervilán, como –por sorte para elas– si existen noutros sistemas literarios. Fran deslizaba como posibilidade, para desbotalo axiña, o nome de Xosé Carlos Caneiro. Seguramente tivese os poderes (non hai máis que ver que gran xestor lle presentaba os libros) e o armamento (laiábase por ser cancelado pola cultura oficial mentres mantiña columnas en La Voz e na Radio Galega e presentaba un programa na TVG); no dos escrúpulos non vou entrar, por falla de coñecemento, aínda que pasar como pasou de gabar ata o rubor alleo a Ánxela Bugallo a pelotear sen límite a Feijóo pode darnos algunha pista. Pero, nada: ao final, tanto os seus odios como as súas parafilias caían na irrelevancia. Tamén lle fallaba o carisma.

O carisma. Non hai dúbida sobre cal é a clave. E debe de ser por iso que non me vexo con ánimos para escribir sobre Alfonso Rueda…

P.D. Por certo, en Obi-Wan foron a amarrar: xa saíu Darth Vader. O éxito está asegurado e iso que nin sequera se están esforzando demasiado co guión.

Vamos, xusto como o de Feijóo en Madrid…