Un disparo ridículo

É curioso, normalmente o tempo recorta o tamaño dos recordos e fainos menos
impresionantes na súa ledicia ou na súa tristura.
ALFREDO BRYCE ECHENIQUE. A vida esaxerada de Martín Romaña

Atopárasme medio morto. Ou completamente morto. Nunca o souben. Do que si estou seguro é de que a peor consecuencia daquel disparo foi a túa conquista. Tamén confirmei que son un covarde. Teño o recordo de verte alí, ao meu carón, pisando o meu sangue. Recoñecera os teus zapatos. Tamén a amplitude do vestido que máis me gustaba. Dilatado e transparente. Cando subías no ascensor de cristal, sempre me entretiña na caixa do correo para poder verte dende abaixo.

—Son María, a veciña, David? —dixérasme pegada ao oído xusto antes de caer desmaiado sobre a mesa da cociña, despregándome como un mantel.

É posible que aquela detonación espertase do sopor a medio barrio. Que molestase igual que unha chamada de teléfono ás tres menos cuarto, no momento máis exclusivo da dixestión. Supoño que os veciños sairían ás ventás para informarse. Pero o ruído non procedía do exterior, saía do meu piso. A rúa estaría igual de aburrida ca sempre; con esa luz de indiferenza e os saúdos postizos rebotando por aí. Os coches cruzándose, o acordeonista romanés mal aseado, o banco de madeira con esa pintada incomprensible: «Gotas de Rocío». «Que alguén se decate de que o ruído saíu de aquí dentro, por favor», pensara. Eu estaba sentado nunha das cadeiras da cociña tremendo de arrepentimento. Levaba posta a camisola de andar pola casa e uns calcetíns sucios. En realidade, ese foi o uniforme que usei a diario para convivir coa depresión en que caera tras da morte de Belén. O desnivel escuro que me descubriu que sabía arrastrarme incluso ao revés, como os vermes.

Recoñezo que berrei igual ca unha criatura fantástica, a sensación de ardor no interior da perna era aguda. Ademais, saía máis sangue do previsto. Sabía que iso era definitivo. Por iso berraba con todas as miñas forzas. Comecei a renderme. Pero apareciches ti, con toda esa dispoñibilidade, con ese entusiasmo solidario propio dun telemaratón. Confiárache unha copia das chaves sen coñecerte practicamente de
nada; eras a veciña de en fronte, a rapaza que chegara de Venezuela, nada máis. Era un xogo de chaves de «por se acaso». Pero se chego a saber que aparecerías na cociña, tan idónea, con esa forza coa que absorbes e levando unha especie de timbais nos zapatos, nunca faría algo así.

—Sae demasiado sangue —díxenche sobrepoñéndome un par de milímetros.

—Sé optimista, anda. Peor está o meu país —contestaches—. Pero que saibas que puxeches a cociña perdida.

Ata o momento do disparo, eras só unha veciña á que non prestaba demasiada atención, agás cando subías no ascensor acristalado cun vestido curto que deixaba libre o momento en que as pernas conectan coas nádegas. Sabes que é o meu oco preferido. As pernas e, zas, as nádegas. Ao mellor deixeiche a ti a copia das chaves por ter esa greta na pel así de perfecta. Antes de perder o sentido, vin que pechabas a porta da terraza co caldeiro e coa fregona na man. Logo, espertei no hospital. Lías unha revista sentada ao meu carón e entendín que o teu propósito era conquistarme. Belén xa levaba un ano e pico morta e eu deixábame caer. «Que non pense que estou en coma, que me vexa decidido», pensei. E movín un pé debaixo das sabas. «Quedou todo limpo, tranquilo. Por certo, salváronche a perna». Caín durmido analizando o meu compañeiro de cuarto, un tipo maior con sobredose de pelos no peito, completamente espido, que respiraba mal sobre a cama sen que ninguén o animase a continuar polo camiño contrario. Entrou en coma cando eu xa durmía.