Juan Carlos Valle, Karlotti, dedicoulle este poema a Rafael Pillado con motivo da súa morte. O texto foi lido polo seu autor no enterro do líder sindical ferrolán.

«Non río da morte.

Porén coñezo a súa

branca casa, coñezo a súa

branca vestimenta, coñezo

a súa lentura e o seu silencio.

Velaí, a morte non

me visitou aínda,

e vostedes preguntarán: que

coñeces? Non coñezo nada.»

JAVIER HERAUD

«Endexamais vos direi ADEUS,

á vosa cita non faltarei.»

 

É impagabel este día eterno sen ceos troquelados

dunha «fe adorábel que o fado blasfema»

sen un só deus verdadeiro

e sen xaculatorias do medo e a amargura.

 

Unha bandada vermella de mans clandestinas

acompaña esta rexa tristura

porén tamén ondean albos manteis

de apertas comestíbeis.

Hoxe

un soño que non dorme

repousa con toda o cansanzo do mundo

nos ollos desorbitados de escuitar

como cedes a vida

o seu son de semente

co peso xusto

a indomábel sabenza

por exemplo, de amar de pé,

sen concesións.

 

Hoxe a cidade ten os pés fríos e toda

(ela é unha vermella periferia

onde ninguén pide esmola

nin implora unha vixilia de avemarías e trompetas

así e todo

hai unha colleita no aire

de propicias primaveras

que nos obriga a estibar esta urxente dor.

 

Hoxe

os guindastres e as rúas apértanse

até facer da dor, sal groso

e un desamparo de xanelas conxeladas

atinxe os reloxios

agora boquiabertos.

 

Hoxe

até as pedras

cancelan o seu silencio

e un monólogo atroz descende deica a beira

asolagando o que queda deste día sen ósos.

 

Até os mercachifres pecharon

os seus almacéns de promesas

e abre o mar a súa magnífica colleita

de soles maduros e naufraxios

e non por decreto xaxúa o crepúsculo

un hoxe sen présa

e plaxia o teu nome

a lembranza das árbores.

Un silencio pulido de espellos

multiplica até non dicir basta

unha orfandade que herda

o teu teimoso e fiel apego

ao xénero humano.

 

Hoxe a mentira tórcese e avergoña

e dálle as costas á voz de seu amo e lastimeira

agocha

nos faiados da piedade.

 

A luz esgalla en dous o pan

mentres crepita á porta do forno e lóuvanos.

 

Vallejo dixo que hai na vida tan fortes bateduras

que todo o vivido empoza na ialma

e por un intre sen palabras

cruzamos o país da túa ausencia

e xa estás aquí de novo

os risos dos nenos son flores

nos corazóns que se erguen humildosos

altivos

rimando os seus latexos

con todas as convocatorias que nos deixan nas rúas

unha vez máis abertas

ás músicas de todos os pasos

tantáns acesos de carraxe de rabia e de inocencia.

 

Amigo compañeiro Rafael

camarada de madrugadas a mans dadas

de unha en unha

sen a menor dúbida

fundiremos toda esa parafusería da morte

e a súa letal papiroflexia de amianto.

 

Maldita sexa a externalización da miseria

e o seu pulero negocio de ferralla.

 

Nós somos do aire libre, libres

e gustamos de soñar espertos

para que sigas vivo en cada berro de resistencia e riso

que demos sen descanso.

Que daría eu por ter todos os versos libres

e as palabras recén traídas do silencio

para así poder estar á altura do vermello emblema dos feitos

a mesmísima vida rimando con noites e días

namentres arde o esquenzo na túa lembranza.

 

E así, con todo o presente por diante

dun só tallo

remato con esta poesía que nos treme.