Desde que saíu no ano 2008, para min Mamma Mia é unha película de Nadal. Vina moito coa miña curmá Inés nesa semana nebulosa que parece que non conta entre a Noiteboa e o Aninovo, despois de comer ou antes de ir durmir. Tamén pasamos ben de tempo na sala de xogos (coñecida por quen saiba da casa dos meus pais como «Carpintaría», xa que operara como tal mentres se construía a casa e quedoulle) escoitando, bailando, cantando e gozando as versións da peli dos temas máis míticos de ABBA. Podo dicir con total sinceridade que opino que é unha das mellores películas da historia do cine, e non o digo co máis mínimo chisco de ironía: penso, xenuinamente, que Mamma Mia é unha obra maestra. O por que é ben simple: considero que unha película é boa cando consigue transmitir a quen a ve exactamente o que pretende transmitir, e Mamma Mia creo que logra eses cometido: é unha película divertida, simple, con cancións boas e actuacións mellores… que fai sentir ben. É unha película que me trae a mesma sensación que unha tarde enteira rindo coas miñas amigas, ou vendo unha peli coa miña nai, ou indo de compras coas miñas sobriñas.

Sobre a produción da película o que se sabe é que debeu ser unha festa porque estaban todes en Grecia e as actrices e actores (todes de renome mundial: Meryl Streep, Christine Baranski, Julie Walters, Pierce Brosnan, Colin Firth, Stellan Skarsgård, Amanda Seyfried…) pasaron unha parte importante da gravación borraches de ouzo e rindo por todas as esquinas, e eu honestamente creo que se nota. Nótase que o están pasando ben. Ves a película e pensas «quen me dera estar con estas».

E mira, hai moitas cousas que me gustan de Mamma Mia: o feito de que sexa un musical con cancións de ABBA, a fantasía dun verán nas illas gregas tomando o sol e bebendo ouzo, os outfits de todas as personaxes, a historia tan ridícula… pero o mellor é a prota, Donna Sheridan, interactuando coas súas dúas mellores amigas, Rosie e Tanya, do seu grupo de música The Dynamos. Tres personaxes que levan sendo amigas toda a vida, encantadas de verse e de pasar tempo xuntas, meténdose as unhas coas outras e coidándose como saben e poden.

Parecerá que non está moi relacionado, pero de nena eu nunca fun alguén particularmente popular. De feito, na escola nunca tiven moitos amigues: sempre fun máis ben obxecto de burla e ridículo. As razóns son moitas, pero pódense resumir en que pensaban que eu era rara e polo tanto era un branco fácil. Hai xente á que eu tamén ferín en consecuencia, desas veces nas que intentaba encaixar dentro do grupo que finxía que eu lles «faltara ao respecto» (xuro case dúas décadas máis tarde que sigo sen ter moi claro a que se referían) e polo tanto tiñan dereito a facer cousas como insultarme, rir de min, facerme a cambadela no patio e pegarme chicles no pelo. Esta actitude cara a min non parou cando chegamos ao instituto, só cambiaron as técnicas: comentarios pasivo agresivos, miradas de esguello e murmuracións malintencionadas, intentos constantes de deixarme mal. Tamén volo digo: eu era unha rapaza algo repelente e sabichona, e si que era un pouco peculiar, pero nada que xustificara este trato constante. Non foi ata que marchei a Compostela a facer o bacharelato que cambiou o asunto.

En Compostela a xente tamén pensaba que eu era un pouco rara, si, pero… dáballes igual. Empecei a facer moites amigues, a xente dicíame cousas como «Malva! Fulanito faloume un montón de ti, que ganas tiña de coñecerte!». Non o podía crer. Cando marchei ao extranxeiro á universidade, máis do mesmo. Coñecía a todo o mundo, levávame cun montón de xente. Un día, coñecín a un rapaz nunha festa e cando me presentei díxome: «Malva! I know who you are! Everybody I know speaks so highly of you» [Malva, sei quen es! Todo o mundo que eu coñezo fala moi ben de ti]. Pola noite, na bicicleta, non podía deixar de pensar nesa frase. «Everybody I know speaks so highly of you. Everybody I know speaks so highly of you. Everybody I know speaks so highly of you»…

Os meus conflitos interpersoais non remataron maxicamente en Compostela e na universidade, para nada; sempre fun e sempre serei unha persoa que fala moito e con demasiada seguridade aparente, e cunhas opinións demasiado polarizadoras como para ser alguén cuxa presenza sexa universalmente benvida. Moita xente pensa que son prepotente e laretas, teño pouca paciencia e non dou o beneficio da dúbida. Pero na universidade de repente sentín a urxencia de encher todos os ocos da miña infancia con amizades superficiais con xente que non me quería ben. Quixen, con 19 anos, encher o asento do bus ao meu carón todos os días de camiño á escola. Quixen, con 20 anos, que me escolleran de primeira para todos os equipos da clase de Educación Física. Quixen, con 21 anos, estar sempre rodeada de xente, para que ao fin o mundo o vira: Malva é capaz de ter amigues. Malva ten quen a quere. Malva ten a xente á que lle gusta estar con ela. Malva non está soa. Malva merece cariño. Everybody speaks so highly of Malva.

Nunca ía ter a miña Rosie e a miña Tanya, as miñas amigas desde hai máis de 25 anos, cantándome «Chiquitita» na porta dun baño público

Coidei moito a xente que nunca tería o máis mínimo interés en coidarme a min. Fixen moitos esforzos por xente que non se erguería da cama para visitarme no hospital. Intentei encher con máis e máis xente un oco que só se pode encher con amor propio. Claro que non funcionou. Rematei esgotada e triste e sentíndome máis soa ca nunca. Lembro que xusto despois de facer 19 anos tiven un conflito bastante importante cun grupo de rapazas que só querían estar comigo para ter acceso ao meu compañeiro de piso (un amigo meu de dous metros, pelo loiro e cara de modelo). Puxen Mamma Mia para animarme e só fun capaz de chorar. Nunca ía ser como Donna Sheridan con Rosie e Tanya. Sempre vai ser esta roda de xente entrado e saíndo. Nunca ía ter a miña Rosie e a miña Tanya, as miñas amigas desde hai máis de 25 anos, cantándome «Chiquitita» na porta dun baño público porque estou chorando despois de ver aos tres posibles pais da miña filla todos xuntos.

Porén, nesta época eu coñecín a unha persoa un pouco distinta. Nada máis rematei o instituto, empecei a levarme cunha rapaza dun ano menos, de pelo longo e claro, ollos grandes verdes e mirada perdida. Non pensara moito dela a primeira vez que a coñecín, pero saímos xuntas de festa unha vez e rin tanto toda a noite que me deu pena ir durmir. Aínda gardo as fotos nosas dese día, tomando un café asqueroso na Alameda ao amencer, con olliños de sono e os sorrisos aínda na boca. Marchei estudar fóra unhas semanas máis tarde, pero esta rapaza e mais eu seguimos en contacto a través de chamadas de teléfono de varias horas nas que falabamos de calquera cousa e sempre me facía sentir mellor. Dinme conta de que a nosa relación era especial facendo o camiño un par de anos máis tarde. Estabamos nun dos peores momentos das nosas vidas, pero todo estaba mellor cando estabamos xuntas, e unha noite correndo algo bébedas por Sarria pensei: «Sandra é a miña mellor amiga». Non cambiei de opinión desde aquela.

Anos máis tarde, conseguín que unha rapaza que coñecía do instituto coa que sempre me quixera levar me fixera caso. Ela era alta, de pelo crecho e escuro, sempre sorrinte, amiga de todo o mundo. Algo me dicía que seguro que nos iamos levar ben, así que insistín varias veces en quedar a tomar algo con ela. Foi nunha festa bastante particular no medio do monte na que falamos, choramos e miramos as estrelas tiradas nunha pedra na que conseguín que ela por fin entendera que estabamos destinadas a ser amigas. Empezou a pasar tempo comigo e co resto das miñas amigas e ao pouco tempo xa eramos tres. Eramos Ana, Sandra e mais eu. Nós as tres.

Xa pasaron un par de anos. Ana, Sandra mais eu vivimos nun piso que é «a nosa casa». Vemos comedias románticas «no noso sofá». Sempre que imos a unha festa, algunha de nosoutras pon «Does Your Mother Know» de Mamma Mia ou «9 to 5» de Dolly Parton e de súpeto somos as únicas dándoo todo na pista de baile. Celebramos o que nos apetece celebrar, compartimos a nosa roupa como se tiveramos un só armario e temos unha colección bastante grande de xogos de mesa. Hai que ter coidado á hora de mercar deterxente porque Ana é moi rara cos cheiros, e se se fai comida para todas hai que lembrar que Sandra é vegana; «a nosa casa».

Non sei se aprendín a quererme un chisquiño máis ou se Ana e Sandra chegaron a tempo como para non ter que pensar moito no tema, pero polo menos xa non me sinto soa. E quen me dera coller á Malva de 10 anos, chorando ao volver da escola, e dicirlle: «Vas ter con quen cantar ‘Dancing Queen’ a todo volumen no coche, e vaiche dar exactamente igual o popular que sexas mentres esteas con elas». E espero que algún día esteamos bébedas de ouzo nunha praia grega con 50 anos bailando e que me siga sentindo igual. E digo o da praia porque desde logo que nunca estamos moi lonxe de ter que cantar «Chiquitita» a través da porta dun baño público.