Din que pasamos a vida tentando averiguar quen ou que somos. Saber quen ou que son é unha incógnita que me levou toda a vida resolver e, para que vou mentir, aínda non o teño de todo claro. Os días posteriores ao ataque do 11-S en Nova York, lembro que chamei a un dos números da ducia que, da noite á mañá, a cidade dispuxo para reclutar voluntarios, doar sangue… Pasaba os días percorrendo o sur de Manhattan en bicicleta cun carné de prensa que obtiven grazas a La Voz de Galicia, diario que daquela non me tiña na súa lista de persoas non gratas e para o que estiven escribindo moitas verdades. Pero, pouco a pouco, decateime de que non me bastaba con escribir.
Os meus veciños andaban no seu enorme coche rancheira, transportándolles materiais e comida aos traballadores que movían os cascallos na busca de superviventes en Ground Zero. Eu tamén quería axudar dalgunha maneira tanxible. Ese día, cando chamei ao servizo de voluntarios, preguntáronme: «Que sabe facer vostede?». A cuestión deixoume perplexa. A frase amordazoume e non logrei responder.
Pasei o día percorrendo o baixo Manhattan coa preguntiña pegada á fronte, mentres remoía unha resposta. Dábame vergoña admitir que só sei escribir porque, durante eses días, as palabras manuscritas eran papel mollado. Tiveron que pasar moitos anos —máis de vinte— para entender que, para ben ou para mal, iso é o único que sei facer (ás veces) case ben. Díxenme: «es escritora, non hai que avergoñarse de nada». Outros son avogados, políticos, futbolistas ou banqueiros, e viven orgullosos coma galos. Logo están eses e esas que nacen príncipes ou princesas. Benditos afortunados que non precisan cuestionarse nada, porque xa lles din quen son dende o berce. Ao contrario do que me pasou a min, que, polo visto, de nena fun primeiro un cocón e despois ascendín a pirucho (creo que o termo vén de Los Pazos de Ulloa, onde recordo un personaxe, un neno traste, que chaman Perucho).
Na miña última visita á cidade herculina, miña nai soltoume con diplomacia: «Eu quería unha filla e tocoume isto». O diálogo que mantivemos despois resérvoo para as páxinas dun futuro drama tennesewilliano que teño soterrado nunha caixa de zapatos do 34. O poder maternal é tan inmensurable que, de escritora queer, mamá converteume nun demostrativo neutro.
Malia as opinións maternas, tamén me dei conta de que, se escribir non serve de nada, polo menos a min si que me serve de algo. Cos anos descubrín quen son. Sei que son unha muller queer, de talle XS en moitas marcas, sen marido nin fillos, e chegando aos 60 anos. Tal cousa non encaixa no algoritmo familiar heterosocial de persoas ben pensantes que habitan lugares tradicionales como coruñitas e demais. Non obstante, hai xa tempo que lle engadín ao termo queer a acepción de queen. Ou sexa que, emulando a Felipe VI, rei noso e imposto de cada día, decidín que o mellor para a miña saúde mental é non responder e ignorar esa sociedade á que lle gustaría esixirme desculpas por ser quen son: demostrativo neutro, escritora ou raíña queer chingona.
Sota, cabalo e rei pinche. ¡Y que viva México, cabrones!
