Cando tiña 18 anos, viaxando soa pola Europa de fronteiras dos anos 80, un tipo moi simpático convidoume a cear e, logo, quixo cobrarme o seu investimento deitándose comigo. Cando me achegou a súa boca babosa, pegueille un empuxón e saín correndo. O home, que debía ter 20 anos máis, quedou sorprendido gritándome improperios en holandés. Entón non me dei conta, pero hoxe entendo que tiven sorte de que non me violase. No mesmo viaxe, outro tipo abriuse a bragueta e masturbouse diante de min. No Colexio dos Dominicos da Coruña, na Cidade Vella, había un cura, o pai Agustín, alias O Polbo, que nos daba unha palmada sonora no cu cada vez que podía; era velo e subir as escaleiras a fume de carozo, co tipo detrás acelerando o paso e murmurando exabruptos. Tiñamos catorce anos, sabíao todo o colexio e aos nosos compañeiros de clase parecíalles moi gracioso. Era un porco.

Desde que J. Hermoso sufrise unha agresión sexual por Rubiales, a xornalista Cristina Fallarás fixo un chamamento ás mulleres para que compartisen as súas experiencias de agresións sexuais ao longo das súas vidas. Isto que eu lles comparto arriba é «normal»; irrelevante case, o día a día no que creceu a miña xeración. O inferno é o que ducias de mulleres están a lle contar a Fallarás a través da súa conta de instagram (@cfallaras). As historias persoais son anónimas, agás se as propias mulleres queren revelar o seu nome ou o nome do cabronazo que lles arruinou a vida.

Nesa cámara dos horrores escriben mulleres violadas polos seus pais, irmáns, curmáns, noivos, maridos, avós, etcétera. Mulleres ás que o marido penetraba mentres durmían, ás que o mozo torturaba aos seus gatos ou violaba ás súas fillas. Escriben mulleres que lembran ser nenas (NENAS de tres, catro ou cinco anos) ás que algún home tocoulles dentro, púxoselles encima, penetrounas, etcétera. Esas nenas, agora mulleres adultas, ás veces anciás, contan como desde entón a súa vida quedou ARRUINADA.

Ler eses testemuños tería que ser unha materia obrigada en todas as escolas deste país. É máis, gravar as voces desas mulleres anónimas debería ser unha prioridade deste goberno feminista. Habería que gardar para a eternidade as palabras destas mulleres que sobreviviron, para que, se nun futuro conseguimos acabar con isto, poidamos lembrar quen foron as heroínas que sufriron e fixeron públicas as súas torturas para sacarnos da prehistoria.

Ler estes testemuños é moi doloroso, sobre todo se es muller. Párteme a alma. Pero léoos todos os días. Algúns dirán: «que tola, que ganas de torturarse!». Esa é a mentalidade de millóns de Rubiales, homes heteros que non se decataron de que os seus xenitais non son o centro do universo, nin que as mulleres son un corpo sen cabeza. E, non me cabe dúbida, de que moitos deses homes que pensan e morrerán pensando que o de Rubiales non foi máis que un bico e que para ler historias reais de terror sexual todos os días hai que estar mal da cabeza; non son abusadores. Eses que pensan así quizais non violaron, nin violarán a ninguén. Moitos se cren que son a excepción, os homes honestos, os verdadeiros homes. Esa é outra das secuelas do patriarcado. Moitos deses que non lerán os testemuños destas mulleres porque lles fai «mal», porque eses homes son monstros e eles non, aínda que continúen observando ás amigas da súa filla adolescente coma se fosen corzos, aínda que fagan comentarios lascivos sobre as tetas enormes da súa neta, ou aínda que se lamben mirando á moza do seu fillo coma se fose a súa sobremesa de aniversarios; ESES, que non son violadores, son parte do sexismo estrutural desta sociedade.

Esa mentalidade é tamén a dalgunhas mulleres, que creceron co patriarcado inxectado no ADN, desde tempos inmemoriais. Aí está a nai de Rubiales ou a miña propia nai que hai anos dicíame: «como puido esa moza irse soa, bebida e arruinarlle a vida a eses futbolistas, que a violaron?»

Para os que sigan pensando así, explícolles que me obrigo a ler a diario os testemuños que as mulleres lle fan a Cristina Fallarás (e ao mundo enteiro) porque estou farta de aguantar tanta merda patriarcal durante tantos anos, por empatía, por solidariedade, porque estas mulleres merécense que as escoitemos, que as leamos, que lles fagamos unha homenaxe, que lles pidamos perdón por ser cómplices tantas veces, por omisión, por desidia, por desprezo, por incredulidade etc. Porque un día calquera (ou decenas de noites), un home, o seu propio pai ou un amigo, que non soubo controlarse e que as viu como un corpo, sen cabeza, tocounas de tal maneira que as súas vidas acabáronse naquel momento. Hai miles de mulleres nas nosas familias, na nosa sociedade, que son superheroínas, aínda que estean vivas por fóra e mortas por dentro. Vaian á conta de Cristina Fallarás (@cfallarás) en Instagram, compróbeno por si mismes, reflexionen, volvan ler. Refexionen. Lembren. Pidan perdón. Eduquen. CAMBIEN.