Teño o xardín ocupado por plantas que gabean. Lamento que é o único que realmente me preocupe. Practicamente non saio de casa e o que pasa fóra deixou de formar parte da miña vida cotiá. Quizais por iso nin sequera opino. De nada. Xa non escribo columnas nin participo en faladoiros virtuais cos amigos. Creo que nin sequera me quedan amigos. Fun feliz durante o confinamento e o único corazón que teño sobrevive resentido á morte inesperada dun ser querido grazas a esta casa. Esa traizón cúrase mentres limpo o vello almacén no que o meu pai garda o cabeceiro da cama do meu avó e a miña carpeta do Instituto, con todo dentro. «Son símbolos», di. Pa é Dióxenes e eu o seu discípulo iconoclasta. E supero a depresión aquí metido, investigando sobre herbicidas contundentes para evitar o descaro das enredadeiras que se apoian en calquera recurso para invadirnos. Chegaron incluso a amarrarse ás paredes da piscina de caucho. Vaia problema.

A miña conversión en eremita, con chándal e barba de Pablo de Tebas, débese, en boa medida, a que lle perdín o gusto ao que pasa aí fóra. O ambiente está contaminado dun virus que deixa o mundo ao descuberto e morren para sempre Quino e Ennio Morricone. «A mellor idade da vida é estar vivo», dixo un día Mafalda sen abrir a boca mentres camiñaba por unha beirarrúa de rotulador. Ten razón. Estar vivo é o máis interesante que teño que facer agora mesmo. Pero aquí.

Teletraballo. Polo tanto, só saio da casa para levar aos cativos ao colexio, tristísimo e sinalizado coma un escape-room, facer unha compra semanal e, un día ou dous, notar a vertixe de sentar durante uns minutos na terraza do meu bar preferido, cunha caña e un pincho de tortilla escrupulosamente desinfectados. Logo volvo para aquí e sacudo a misantropía sobre o felpudo. Lavar as mans. Espirse. Ducha. O chándal. Un informativo calquera mentres desinfecto as mans con xel hidroalcólico. Dende hai meses, sempre que escoito a sintonía que arranca un informativo desinfecto as mans con xel hidroalcólico. O bote queda ao meu carón durante esa media hora; boto e froto con esmero entre nova e nova. É a miña humilde contribución para non saturar a atención primaria. Porque a actualidade é máis infecciosa que o virus. Agora mesmo, non hai nada máis contaxioso que o ínfimo (e tráxico) nivel dun político, dun goberno que se cre importante e unha oposición de necios; nada máis infecto ca unha máscara con bandeira e a incultura practicante. A peor bacteria é o sorriso da superficialidade, un DJ que cuspe asente e unha pota usada como protesta e despois fregada por unha criada dominicana. Non hai patóxeno máis mortal que a inacción contra a imbecilidade e nada máis infeccioso que o amor na Illa das Tentacións e unha corrida de Enrique Ponce.

Prefiro quedar aquí dentro, libre de panteras que ao final son gatos grandes e amantes bandidos.