Diego: Que fas aquí?

Lucía: E ti? Lémbroche que casamos onte.

Diego: Boteite tanto de menos!

Lucía: Exactamente, tres horas e media, que é o que vimos de durmir…?

Los Serrano. Último capítulo.

«Afástense de min, vou baixar as escaleiras!»

Russian Doll.

No meu currículo de serieadicto faltan tres finais clásicos que nunca vin. O de Lost, aquel que se convertera no primeiro fenómeno global con emisión simultánea en 59 países e que incluíu cortes e fallos nos subtítulos como se fose un exame de selectividade. O segundo (aínda que anterior no tempo) foi o d’Os Soprano, aqueles gangsters que vestían como meu pai e os seus colegas de tute e coa que cheguei a obsesionarme ata un punto enfermizo. Un día, a miña xefa mareouse no choio e en vez de preguntarlle como estaba só puiden dicir: «Tía, como Tony Soprano». Ese día decidín deixalo (a súa ollada de odio axudou, para que negalo…).

A terceira serie que nunca vin acabar (en realidade, que nunca vin) foi Los Serrano, pero ese final está xa tan instalado na nosa cultura popular como aquilo de Ricky Martin, o can e a marmelada. Calquera pode resumircho nunha frase: «Todo era un soño de Resines». Un xiro de guión que poñía fin a cinco anos de aventuras e desventuras. Máis ou menos como o das mareas.

Isto podería terse titulado tamén «O curto verán da confluencia», parafraseando o clásico de Enzensberger sobre Durruti e a revolución anarquista, pero os camiños polos que transitou a nosa particular Fronte Popular de Xudea achéganse moito máis ás vivencias de Diego, Lucía e Fiti («A insistencia é a clave do éxito. O mundo é dos pesados») que á épica dos expropiadores da FAI.

A implosión do grupo parlamentario de En Marea pecha o lustro das confluencias en Galicia que poderiamos dar por inaugurado, por elixir unha data, no verán do 2014 coa presentación do Manifesto da Marea Atlántica. O paso de Luís Villares –o home que foron sacar da xudicatura para tratar de desbancar a Feijóo– e os seus escasos fieis ao grupo mixto só pode ter unha banda sonora… ou dúas. Elixamos entre o «I got you babe» que soa cada vez que Bill Murray esperta en Punxsutawney no mesmo Día da Marmota ou –para os millenials– o «Gotta get up» de Nilson coa que a prota de Russian Doll retorna o baño do seu piso tras morrer de xeito cada vez máis ridículo. Que cada un elixa a que máis lle guste para acompañar as imaxes da asemblea de Amio, da ruptura de AGE e da máis recente, a que vai converter durante o verán o Pazo de Hórreo en escenario dun capítulo de Masters de la Reforma. Se o fas acompañado de amigos, podedes xogar a descubrir cantos personaxes se repiten nos distintos capítulos da saga…

Cando Resines espertou, seguía casado con Lucía. Cando o fixo o espazo rupturista –insistimos, a risco de aburrir, pero nunca un nome estivo tan ben buscado–, ese mesmo PSOE ao que pretendía pasokizar volvía gobernar nas tres cidades galegas. O símbolo máis claro dese «decíamos ayer» é o retorno de Sánchez Bugallo en Santiago, oito anos despois de ser despoxado do bastón de mando pola maioría absoluta do PP… de Conde Roa! Na Coruña sempre lles quedará o consolo feminista de cederlle o bastón á primeira alcaldesa da cidade e en Ferrol… ben, en Ferrol tampouco agardaban que Jorge Suárez repetise: non o fixo ninguén dende que Franco trasladou a súa residencia oficial a Cuelgamuros.

Atrapados por unha dinámica estatal pero escravos dos seus propios erros –o espectáculo do grupo parlamentar é un feito diferencial propio–, as Mareas descubriron que tentaran asaltar os ceos a bordo do Challenger. Agora toca reinventarse, pero a miña sensación é que o momento xa pasou e que, tras unha treboada nun vaso de auga, o mapa político retornará sen máis sobresaltos á tranquila axitación do noso bipartidismo imperfecto. O único tráxico entre tanto esperpento é que o soño de cambiar o curso da historia pode rematar morrendo na orela. Feijóo e o PP nunca se amosaron tan vulnerables e por primeira vez en moitos anos a esquerda parece crer de verdade que un cambio na Xunta é posible. E todo indica que eles non van estar alí.

Se todo segue este novo guión, quen realmente pode aspirar a poñer fin á hexemonía de Feijóo é Gonzalo Caballero. Grazas ao suicidio de En Marea, o líder do PSdeG entrará no Parlamento como xefe da oposición cando sexa que entre, xa que semella ter calquera cousa menos présa por verse cara a cara con Feijóo no hemiciclo, algo realmente sorprendente nun aspirante a gobernar. Pero, tamén neste caso, a historia está do seu lado. Caballero comparte a principal característica dos dous socialistas que acadaron a presidencia da Xunta, González Laxe e Pérez Touriño: o carisma. Ou, mellor dito, a falta del.

En Galicia, os grandes timoneis, os líderes supremos –como Jack, o médico de Lost, ou como Tony Soprano– son patrimonio da dereita. Na esquerda, non nos vale nin Resines. Somos máis como Fiti: estamos convencidos de que o mundo é dos pesados. E insistimos. Sobre todo, nos erros.