Cadernos de cine

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

Hai algún tempo, o director Jorge Coira ensinoume un caderno no que apuntaba títulos de películas: tiña un por día, con anotacións sobre cada cinta que miraba. Pareceume a mellor das ideas para recordar diálogos ou escenas de impacto e aforrarme o traballo de, co tempo, andar buscando na memoria. Prometinme copiarlle e merquei un bonito caderno cun deseño moi cinematográfico. Estes días precisaba un, e cousa rara en min, atopeino e comprobei que a ansia me durara dúas entradas contadas, luns e martes: a do luns, El pequeño mago (2013), de Roque Cameselle; a do martes, Martes, después de navidad (2010). Non lembro máis nada dese drama romanés porque só fun quen de discorrer este apuntamento: «Hoxe é martes, como na película». E a partir de aí, unhas trinta páxinas en branco. Podería ver un filme cada día da semana e repetir esa mesma nota, que é como escribir nada. Sinto envexa das persoas ordenadas e metódicas, capaces de levar ata ao final o que se propoñen: Jorge apuntou meticulosamente 365 cintas, mentres eu botei máis tempo escollendo o caderno que en escribir nel.

O director Jorge Coira.

A reconversión industrial é o escenario de Los lunes al sol (2002), de Fernando León de Aranoa. Os anos oitenta petaron duramente en Vigo no sector naval, ao que daquela lle cantaba Antón Reixa, o que provocou que milleiros de traballadores saísen á rúa defender o seu. Cunha sensibilidade que desarma ata ao espectador máis enteiro, León de Aranoa retrata o cotián dos personaxes que interpretan Luis Tosar, Javier Bardem e Jose Ángel Egido, arrastrados ao fracaso pola crueza da crise.

Martes de Carnaval (1991), de Fernando Bauluz e Pedro Carvajal, vai sobre a vida e a morte. Pasou inadvertida, pero é unha historia curiosa, rodada en Santiago e Os Ancares, na que os peliqueiros de Laza comparten pantalla con actrices galegas como Laura Ponte, Dorotea Bárcena, Rosa Álvarez e unha principiante María Pujalte.

Martes de carnaval (1991).

O mércores é o día do espectador en moitas salas e, na casa, unha boa data para ver a enxeñosa comedia ¡Oh!, Qué miércoles (1947). Sinto debilidade por Harold Lloyd, un dos homes co que máis teño rido fronte ao televisor en branco e negro. Como Bardem, Tosar e Ejido, Harold tamén perde o seu emprego, pero a súa peripecia vital é ben diferente da dos protagonistas de Los lunes al sol.

¡Oh!, Qué miércoles (1947).

E Los jueves, milagro (1959), unha xenialidade de Luis García Berlanga. A igrexa e os censores bandearon tanto a película, «suxeriron» tantos cortes e cambios, que Berlanga pediulles que tamén asinasen como guionistas. É difícil imaxinar como sería o texto orixinal antes de pasar pola tesoira institucional, pero o que se filmou conserva unha implacable sátira anticlerical e merece estar, e está, entre as grandes comedias españolas.

Los jueves, milagro, de Berlanga.

Un milagre é o que precisan os «Venres negros» daCRTVG. Os medios públicos languidecen mentres nós quedamos calados, sen esixir como contribuíntes o que deberiamos. Traballadores da radio e da televisión reclaman atención venres tras venres e piden que nos impliquemos nas súas reivindicacións: a liberdade para poder ofrecernos unha información de calidade. Quizais sexa casualidade, pero a saga máis popular de películas de terror leva ese día da semana no título: Venres 13. Nada menos que oito en nove anos: agardemos que aos venres negros da Galega os asista un milagre berlanguiano e non duren tanto, ou que acaben dando para unha comedia tan boa como Nacida en viernes (1941), de Vittorio De Sica.

Un dos «Venres negros» da CRTVG.

O musical Fiebre del sábado noche (1977), baseado nun libreto teatral, animou a medio planeta a bailar as cancións dos Bee Gees ao ritmo de Tony Manero. O filme, conducido polo encanto dun John Travolta brillante e entregado, ten uns planos que te meten na pista de baile, pero o argumento é simple nos conflitos: o baile como única saída para unha xuventude perdida na cidade.

Akira Kurosawa dirixiu Un domingo maravilloso (1947), e Bertrand Tavernier, Un domingo en el campo (1984), ambas intimistas, sinceras e emotivas. Os domingos son tardes de boas pelis, e non parece xusto manchar o nome deste día con filmes infumables.

Un domingo maravilloso, de Kurosawa.

A reciclaxe do meu caderno evoluciona favorablemente. Esta semana escribín os títulos das películas sobre as que ía falar neste artigo, un por cada día. Se cadra dentro de quince días xa non me lembre dela e os meus recordos cinematográficos sigan sendo páxinas en branco.

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail