Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
- Porque nove de cada dez mulleres cren que hai razóns de sobra para secundar o paro, e as que saben son elas.
- Porque a Gran Recesión foi aproveitada como escusa polos homes para darlle o remate ás políticas de igualdade e dar por acadados os seus obxectivos, cando todos sabemos que non é tal, e non facía falla recortar os xa curtos orzamentos de igualdade para cadrar as contas. O resultado salta á vista: volta ao machismo máis cínico e paternalista enarborando a liberdade a modo de operación de bandeira falsa.
- Porque segundo todas as enquisas publicadas máis da metade das galegas teñen sentido algunha vez que se lles menospreza, ignora, intimida ou xulga unicamente por ser mulleres.
- Porque as mulleres cobran de media entre un 19,3% (Datos Eurostat 2013) e un 22,3% (Datos Axencia Tributaria 2015) menos que os homes por facer o mesmo traballo, e a maioría das veces por facelo bastante mellor.
- Porque na maioría das empresas do IBEX apenas hai mulleres e nas institucións do Estado tampouco é que abunden. E todos sabemos que non hai tantos homes preparados e capacitados para tanto poder como okupamos.
- Porque as mulleres pagaron pola crise máis que os homes. Ademais de expulsalas masivamente do mercado laboral, moitas víronse na obriga de converterse en Supernais precarizadas, coidadoras voluntarias e asistentes sociais improvisadas para facerse cargo alí onde o Estado se retirou e abandonou á súa sorte os mais débiles e dependentes.
- Porque Albert Rivera di que a folga é anticapitalista e sempre hai que estar en contra das parvadas e dos que as practican.
- Porque xa está ben de machotes explicándolles ás mulleres o moito que avanzaron e o perigoso que pode acabar sendo o «feminismo mal entendido» para a liberdade, o libre comercio, o Estado de Dereito e a democracia. Non me representan.
- Porque si están en contra Arturo Pérez Reverte, Javier Marías ou Arcadi Espada, ir á folga é exactamente o que hai que facer, por xusto e necesario.
- Porque á miña nai nunca lle recoñeceron o dereito a conciliar e tivo que facelo a pulso. Xa nos chega, compañeiros.
Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán
