O noso é rir delas

«Leo el periódico
practico deporte
el domingo a misa
y pago todas las multas
y yo en mi vida
he ido a putas»

Oh, qué raro soy. Siniestro Total

 

Non deixa de chamarme a atención o desapercibido que pasa todo o relacionado coa Operación Carioca, a maior causa xudicial que xamais coñeceu Galicia e o sumario máis amplo contra a prostitución en todo o Estado. Entre o cento de investigados atopamos –ademais de proxenetas–, mandos da garda civil, da policía nacional, axentes da local de Lugo e ata un antigo subdelegado do Goberno.

No verán, a fase de instrución ampliouse ata decembro deste ano, o que fará que peche –se non hai novos aprazamentos– practicamente unha década despois do seu inicio. Das súas escoitas saíu tamén a trama Pokémon, que axitou durante meses toda a actividade política galega. Dela si se falou, e moito. Será porque as súas vítimas non eran só mulleres: roubar –presuntamente– roubábasenos a todos. Tamén, claro, aos homes.

O ano comezaba coa intención da fiscalía de Lugo de arquivar boa parte da causa, mesmo aquela tan rechamante na que se prostituira unha menor á que se lle cambiou a data de nacemento no pasaporte… con bolígrafo. Si, si: cun maldito boli. O fiscal di que o proxeneta non pode ser culpable porque a policía non descubrira a modificación (feita con boli, con boli!) nunha detención anterior e, claro, a el non se lle podía esixir máis celo que ás forzas da orde…

Si se pide cadea para os protagonistas masculinos da seguinte historia, que –como practicamente todo o relevante neste caso– desvelou en El País Silvia R. Pontevedra. Un coñecido empresario da construción deixa embarazada a unha prostituta inmigrante porque lle gusta facelo sen condón. Cando ela llo di, el fai o que faría calquera: chamar un poli local, que é quen llo transmite ao xerente do bordel. «As mulleres son unhas guarras e esta filla de puta vaime foder un cliente». O proxeneta faina abortar baixo coacción nunha clínica ilegal na que non hai anestesia nin enfermeira e ela mesma ten que suxeitar o instrumental. Meses despois, xa lonxe de Galicia, descubriu que o médico lle deixara dentro parte da placenta. É só unha mostra dun catálogo de horrores que inclúe a sospeita de morte e torturas de varias rapazas das que nunca máis se soubo.

O escenario no que transcorre a Carioca móvese polas marxes da sociedade, esas ás que normalmente chegan as novelas e as películas pero das que poucas veces se levanta acta –máis aló do capítulo de sucesos–. Unha zona de sombra froito do noso xeito de entender o mundo.

Cando cumprín os 18, un dos homes da familia sentiu a necesidade de iniciarme en determinados comportamentos. «Creo que xa tes idade para que ti e mais eu vaiamos xuntos de putas». Sorprendido polo repentino do ofrecemento –o último que agardaba– tratei de fuxir como puiden. O único que se me ocorreu foi argumentar que tiña moza. «Pero non temos que foder!», respondeu co desprezo de quen fala con alguén que sabe inferior. «Imos alí tomar algo e rir delas». A soa posibilidade de atopar algún tipo de divertimento a costa desas mulleres semellábame, xa daquela, síntoma dalgunha patoloxía (ou dunha determinada educación patolóxica).

Rir delas. O grao de cousificación que agochan esas dúas palabras é o mellor exemplo do papel que lles reservamos a esas mozas que chegaron aquí cruzando un océano ou medio continente, fuxindo da fame ou da guerra, para se converteren en algo que está xusto por debaixo da categoría de persoa.

É a mesma categoría á que os 360 participantes –todos homes, of course– na Cea de Caridade do Presidents Club de Londres rebaixaron ás azafatas nunha xornada pensada para darlle carta branca ao acoso mentres se recadan dous millóns de libras para os nenos pobres. Os participantes, os homes –homes, insisto– máis influíntes dos negocios, das finanzas ou dos medios de comunicación. Os que marcan e condicionan as políticas dos gobernos.

Case ao tempo, fóra da zona de sombra, ao xefe do executivo español un xornalista –home– preguntáballe pola equiparación salarial. «Non nos metamos niso», respondeu un lacónico M. Rajoy, que non imaxinaba o que lle agardaba esa noite ao seu Real Madrid.

«Non nos metamos niso». Non o fagamos; total, só son mulleres. O noso é rir delas.

 

 

 

 

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail