O menú da cea de da Vinci

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

Con tanta luz de Nadal as noites refulxen máis que os días.  Seis millóns de bombillas acende Abel Caballero en Vigo á noitiña, e con ese poderío enerxético é complicado afastar a mirada das miserias da rúa. Atrapados nós polo sentimentalismo afectado do almanaque, persoas sentadas nas beirarrúas a suplicar unha moeda axitan as nosas conciencias e carteiras, mentres políticos, empresarios e organizacións relixiosas botan o último foguete do ano organizando ceas para homeless. Agora chámanse así, homeless, porque nos deixamos invadir polo «cosmopaletismo» de importar palabras estranxeiras, pero falo dos mendigos de toda a vida.

Méritos de caridade á parte, a cea de mendigos xa a inventou e contou con brillantez Luis Buñuel en Viridiana (1961). O director senta na mesa, canda a actores, a esmoleiros que recrutara na rúa para recrear, nunha escena que xa é memoria cinematográfica colectiva, A derradeira cea de Leonardo da Vinci.  Pura dinamita para o Vaticano e unha burla irreverente á relixión oficial da ditadura que finalmente alertou aos censores franquistas, ignorantes, antes da estrea da cinta en Cannes, de que tras os ollos de Buñuel  se agochaba a pintura do xenio italiano.

A famosa última secuencia da película Viridiana, de Luis Buñuel. Janus Films.

Ese instante da cea de Viridiana resulta subversivo. Precedido por un diálogo surrealista no que Enedina (Lola Gaos) anuncia a fotografía do grupo, Buñuel métenos nun mundo esperpéntico. Desde o rebumbio na colocación minuciosa de todos e cada un dos personaxes na mesa que preside un Mesías cego, seguido do canto do galo, ata o silencio final. E Gaos, inmensa, mira e dispara a cámara que lle deu súa nai ao tempo que levanta a saia cara os mendigos: apóstolos dunha santa cea de desherdados. É un golpe corrosivo amplificado polas risas esgazadas da actriz e do coro de desamparados. Arte en branco e negro cunha simboloxía que mesmo supera a do mural de Leonardo.

Buñuel abriulle a espita a outros directores que, con máis ou menos acerto, representaron en celuloide A derradeira cea. A máis rompedora é a proposta de Zack Snyder en Watchmen (2009). A intro da película baseada no estupendo cómic escrito por Alan Moore e debuxado por Dave Gibbons é arte de seu. Presenta os súper heroes como protagonistas de fitos históricos e dá vida, reinterpretándoas, a imaxes que todos temos na retina. E non falo só da cea santa, onde Espectro de Seda, embarazadísima, ocupa o lugar de Xesús no centro da mesa. A linguaxe xestual da súper heroína e dos convidados imita tamén a dos apóstolos de da Vinci: pura controversia servida no banquete de despedida dunha muller preñada.

Watchmen.

As series tampouco se resisten a da Vinci. As míticas South Park e Os Simpson (como non) xogan con composicións inspiradas na obra do artista. O mesmo que Lost fixo promoción da súa última tempada cunha foto inzada de referencias na que John Locke ocupa o sitio central de Xesús na mesa onde sentan os outros protagonistas.

Eu teño especial debilidade pola fidelidade de Os Soprano a da Vinci. No enfoque da coñecida fotografía que Annie Leibovitz fixo do elenco, Tony Soprano é o Salvador. Como na serie, onde dependen del as vidas de todos os que o rodean. A composición desataca pola súa minuciosidade: á dereita de Tony, a familia; á esquerda, os personaxes relacionados cos seus negocios, separados así o universo familiar e o do traballo, pero para ambos Tony ten as mans tendidas. David Chase, creador da serie, tamén aparece nesa foto promocional, e no lado da familia: impúxose o corazón.

Os Sopranos.

O menú destas ceas recreadas resulta máis estético que nutritivo. No fresco, Leonardo cociñou anguías, con gornición de laranxa, acompañadas por pan e viño. Quizais non atinou coa carta porque Xesús ten o prato baleiro. Ou se cadra é a chiscadela dun xenio.

Este artigo tamén está dispoñible en: Castelán

cool good eh love2 cute confused notgood numb disgusting fail